De vertaling van deze 'Odo' is:
"Geduld is een bittere boom, maar zijn vruchten zijn lekker om van te eten." en het betekent zoiets als "Er zijn zaken die ogenschijnlijk veel tijd in beslag nemen, als uiteindelijk de tijd rijp is, plukt men de mooiste, lekkerste vruchten hiervan" en wij kennen het in Nederland als "Geduld is een schone zaak"....
Tja, welke kant was 't ook al weer op? Manlief en ik kijken om ons heen om ons te oriënteren waar we precies zijn en waar we naar toe moeten. We zitten nu op de dr. Sophie Redmondstraat en moeten richting Waterkant. We kiezen - blijkt achteraf- niet de kortste weg, maar zien daardoor wel een stukje Paramaribo.
Via de Zwartenhovenbrugstraat komen we op de Wagenweg Straat, waar we bij een toeristenbureau toch maar even de weg vragen en vervolgens via een stukje terug over de Zwartenhovenbrugstraat en de Steenbakkerijstraat bij de VolkskredietBank Suriname, Waterkant terecht komen. Jawel, aan het einde van de dr. Sophie Redmondstraat, een paar honderd meter verder doorlopen als waar wij afgeslagen zijn.
Op het hoekje van de SVB staan - helaas- meerdere 'shady' figuren. Ik vond dat in februari al niks en ik vind het nu nog steeds creepy. Sommigen schijnen goud of zilver te willen verkopen heb ik begrepen. Er lopen ook behoorlijk wat bedelaars in de buurt van de bank, alsof als je net geld hebt gehaald je gelijk dat geld aan hen zal gaan geven. We lopen snel de bank in en wachten bij de balie tot we aan de beurt zijn.
Ik overhandig de verklaring van erfrecht - met apostille- en de andere benodigde papieren. Zoals ik ook heb besproken met mijn contactpersoon bij de SVB en zoals de voorwaarden van de kluis vereisen. De dame neemt de papieren aan en maakt de benodigde kopieën en vraagt me even te wachten. De spanning loopt nu toch wel op. Ik ben ZO nieuwsgierig wat ik straks ga aantreffen!
De dame komt, het heeft even geduurd, weer aanlopen en overhandigd mij de originelen. Maar... vervolgens zegt deze "U wordt gebeld wanneer u kunt langskomen". Euh.. wat? Ik had toch al afgestemd en dingen doorgenomen? Wat is dit nu weer voor onzin? Krijg je eerst te horen dat je met die papieren moet terugkomen om toegang te krijgen, kom je terug met die papieren en dan is het nog niet goed blijkbaar...
Het lijkt er echter op dat er geen andere mogelijkheid is om te wachten op het telefoontje. Ik wil ook geen stennis schoppen met het risico dat ik er straks helemaal niet meer welkom ben. Frustrerend is het wel. Nog langer wachten... nog langer in spanning zitten en nog langer onzekerheden... maar, zoals ik deze blog begon "geduld is een schone zaak".
Manlief en ik verlaten teleurgesteld de bank. De meegenomen bescheiden klem ik nog wat steviger onder mijn arm als we de bank weer verlaten, die vreemde figuren hangen er nog steeds en er is een woordenwisseling tussen de bewaking en een - blijkbaar boze- dame. Het geeft echt een super onveilig gevoel. Jammer voor zo'n centraal punt in Paramaribo.
Via de Jodenbree Straat en Domineestraat komen we bij een mall waar ook een aantal eet tentjes in zitten en we eten daar als (late) lunch een rotirol (sondro pepre ;-)). Daarna lopen we de Domineestraat uit totdat we weer bij de bushalte zijn.
Dan is het even zoeken welke bus we moeten hebben, maar de chauffeurs zijn erg behulpzaam en al snel vinden we de bus naar 'onze stek'. Zoals gezegd, vertrekt een bus als hij vol zit. En vol is ook echt vol. In de kleine busjes, zitten aan de ene kant twee-zits bankjes en aan de andere kant enkele stoelen, naast de chauffeur zitten ook nog twee plekken EN - daar komt t- je kunt nog stoeltjes naar beneden klappen zodat het gangpad ook geheel gevuld is. Manlief en ik zijn de laatsten die de bus in kunnen. Ik zit op het één na laatste klapstoeltje en manlief op - dus- de laatste. Dat betekent ook, gezien de deur gewoon tijdens de rit open blijft- dat hij naast de open deur zit. En zonder enige gordel of andere beveiliging, levert dat een spannend ritje op.
Hij is dan ook blij dat er op een gegeven moment voldoende mensen uit zijn gestapt zodat we op een gewone bank kunnen zitten. Na een ruim half uur komen we aan bij de 'wijk' waar wij moeten zijn, alleen neemt de bus nu een heel andere route dan op de heenweg. Omdat op de weg voor ons huis de bussen wel heen-en-weer rijden en dus dezelfde route heen-en-terug nemen, baart dit wat zorgen. Komen we wel terecht waar we verwachten terecht te komen? Ik hoop toch echt dat deze bus ook weer bij de buurtsuper terecht komt.
Een vrouw schuin naast ons, ziet de vertwijfeling en zegt dat de bussen eigenlijk altijd wel wat varierende routes rijden. Dat ligt aan het tijdstip, aan de mensen die er in zitten, of de chauffeur nog ergens wat moet afleveren of ophalen en wat nog niet meer. Er zijn echter altijd plekken waar ze altijd langs komen; zoals de buurtsuper en daar stappen we dan ook uiteindelijk uit.
"Geduld is een bittere boom, maar zijn vruchten zijn lekker om van te eten." en het betekent zoiets als "Er zijn zaken die ogenschijnlijk veel tijd in beslag nemen, als uiteindelijk de tijd rijp is, plukt men de mooiste, lekkerste vruchten hiervan" en wij kennen het in Nederland als "Geduld is een schone zaak"....
Tja, welke kant was 't ook al weer op? Manlief en ik kijken om ons heen om ons te oriënteren waar we precies zijn en waar we naar toe moeten. We zitten nu op de dr. Sophie Redmondstraat en moeten richting Waterkant. We kiezen - blijkt achteraf- niet de kortste weg, maar zien daardoor wel een stukje Paramaribo.
Via de Zwartenhovenbrugstraat komen we op de Wagenweg Straat, waar we bij een toeristenbureau toch maar even de weg vragen en vervolgens via een stukje terug over de Zwartenhovenbrugstraat en de Steenbakkerijstraat bij de VolkskredietBank Suriname, Waterkant terecht komen. Jawel, aan het einde van de dr. Sophie Redmondstraat, een paar honderd meter verder doorlopen als waar wij afgeslagen zijn.
Op het hoekje van de SVB staan - helaas- meerdere 'shady' figuren. Ik vond dat in februari al niks en ik vind het nu nog steeds creepy. Sommigen schijnen goud of zilver te willen verkopen heb ik begrepen. Er lopen ook behoorlijk wat bedelaars in de buurt van de bank, alsof als je net geld hebt gehaald je gelijk dat geld aan hen zal gaan geven. We lopen snel de bank in en wachten bij de balie tot we aan de beurt zijn.
Ik overhandig de verklaring van erfrecht - met apostille- en de andere benodigde papieren. Zoals ik ook heb besproken met mijn contactpersoon bij de SVB en zoals de voorwaarden van de kluis vereisen. De dame neemt de papieren aan en maakt de benodigde kopieën en vraagt me even te wachten. De spanning loopt nu toch wel op. Ik ben ZO nieuwsgierig wat ik straks ga aantreffen!
De dame komt, het heeft even geduurd, weer aanlopen en overhandigd mij de originelen. Maar... vervolgens zegt deze "U wordt gebeld wanneer u kunt langskomen". Euh.. wat? Ik had toch al afgestemd en dingen doorgenomen? Wat is dit nu weer voor onzin? Krijg je eerst te horen dat je met die papieren moet terugkomen om toegang te krijgen, kom je terug met die papieren en dan is het nog niet goed blijkbaar...
Het lijkt er echter op dat er geen andere mogelijkheid is om te wachten op het telefoontje. Ik wil ook geen stennis schoppen met het risico dat ik er straks helemaal niet meer welkom ben. Frustrerend is het wel. Nog langer wachten... nog langer in spanning zitten en nog langer onzekerheden... maar, zoals ik deze blog begon "geduld is een schone zaak".
 |
| Zwartenhovenbrugstraat (foto: De digitale winkelstraat) |
Manlief en ik verlaten teleurgesteld de bank. De meegenomen bescheiden klem ik nog wat steviger onder mijn arm als we de bank weer verlaten, die vreemde figuren hangen er nog steeds en er is een woordenwisseling tussen de bewaking en een - blijkbaar boze- dame. Het geeft echt een super onveilig gevoel. Jammer voor zo'n centraal punt in Paramaribo.
Via de Jodenbree Straat en Domineestraat komen we bij een mall waar ook een aantal eet tentjes in zitten en we eten daar als (late) lunch een rotirol (sondro pepre ;-)). Daarna lopen we de Domineestraat uit totdat we weer bij de bushalte zijn.
Dan is het even zoeken welke bus we moeten hebben, maar de chauffeurs zijn erg behulpzaam en al snel vinden we de bus naar 'onze stek'. Zoals gezegd, vertrekt een bus als hij vol zit. En vol is ook echt vol. In de kleine busjes, zitten aan de ene kant twee-zits bankjes en aan de andere kant enkele stoelen, naast de chauffeur zitten ook nog twee plekken EN - daar komt t- je kunt nog stoeltjes naar beneden klappen zodat het gangpad ook geheel gevuld is. Manlief en ik zijn de laatsten die de bus in kunnen. Ik zit op het één na laatste klapstoeltje en manlief op - dus- de laatste. Dat betekent ook, gezien de deur gewoon tijdens de rit open blijft- dat hij naast de open deur zit. En zonder enige gordel of andere beveiliging, levert dat een spannend ritje op.
Hij is dan ook blij dat er op een gegeven moment voldoende mensen uit zijn gestapt zodat we op een gewone bank kunnen zitten. Na een ruim half uur komen we aan bij de 'wijk' waar wij moeten zijn, alleen neemt de bus nu een heel andere route dan op de heenweg. Omdat op de weg voor ons huis de bussen wel heen-en-weer rijden en dus dezelfde route heen-en-terug nemen, baart dit wat zorgen. Komen we wel terecht waar we verwachten terecht te komen? Ik hoop toch echt dat deze bus ook weer bij de buurtsuper terecht komt.
Een vrouw schuin naast ons, ziet de vertwijfeling en zegt dat de bussen eigenlijk altijd wel wat varierende routes rijden. Dat ligt aan het tijdstip, aan de mensen die er in zitten, of de chauffeur nog ergens wat moet afleveren of ophalen en wat nog niet meer. Er zijn echter altijd plekken waar ze altijd langs komen; zoals de buurtsuper en daar stappen we dan ook uiteindelijk uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten