Sipaliwini - het avontuur met de Korjaal, de sula, een vonkje én poffertjes!

Het is voorjaar 2019 als we weer voet aan grond zetten in Su. Ik kan bijna niet voorstellen dat het al weer (ruim) twee jaar geleden is dat ik er voor het eerst kwam. 

Ik weet nog goed HOE benauwd en warm ik het toen vond toen ik de vliegtuigtrap op stapte en dat ik geen oog dicht kon doen als er geen airconditioning stond te draaien. Nu verwelkom ik die warme deken en probeer de airconditioning zo veel mogelijk te vermijden (vaak staat die toch idioot hoog en is het veels te koud!)... in Nederland heb ik het continue (te) koud. Gek hoe snel zoiets kan veranderen. 

Het bezoek aan Bergi is ons vorige keer goed bevallen en we hebben dit keer een reisje geboekt naar 'het binnenland', waar we op een plek zullen verblijven die 'Anaula' heet, het vakantie-resort heet ook zo: Anaula Nature Resort , vlakbij het dorpje Aurora en de sula (Ferulasi). We deden de '3 dagen tour'. 

We worden in de ochtend opgepikt bij 'Kuldipsingh' aan de highway. Er is ook een gezin bij en een stel die 'op bezoek' zijn bij een vriend. Dat is me toch een partij irritante kerel! Hij praat en praat maar door in de bus... en het is een lange reis naar Atjoni, waar we in de korjaal zullen stappen verder de Suriname rivier opwaarts. En hij weet dit, en hij weet dat, en de brug zo, en het bos zus... Diverse keren betrap ik hem er op dat hij gewoon zit te zwetsen, dingen gewoon niet waar zijn en dat hij de laatste nieuwsberichten ook niet heeft gelezen. De man zegt dan wel al meer dan 20 jaar in Su te verblijven of heen-en-weer te reizen, zich echt verdiept in het land heeft hij zich niet. 

Ik ben blij als we een pauze hebben in Brownsberg om een broodje te eten en even wat sanitair te bezoeken. De bomen hier zitten vol vruchten. Dat is toch wel iets dat ik in Su zo waanzinnig vindt; hoe alles groeit (zeker als je er zorg voor draagt!) en bloeit. Alles is zo intens groen en kleurrijk.  Brownsberg zelf vind ik wat 'guur' aandoen. Er zitten hier veel gouddelvers en er wordt 'geloerd' als je in de supermarkt wat koopt. Het voelt wat oncomfortabel in ieder geval en ik ben dan ook nog blijer als we de reis weer voortzetten. 

Toch duurt het na die pauze weer een lange tijd voor we bij Atjoni aankomen. Gelukkig lijkt 'ome Lulla' eindelijk ook uitgesproken te zijn en kunnen we zonder al dat gezwets genieten van al het moois buiten!.

Kleurijke korjalen in Atjoni

Atjoni is een plek 'aparte'. Het is de verzamelplek van alle mensen die met de korjaal naar hun dorpen moeten. Atjoni is de laatste plek die je nog met de auto kunt bereiken, daarna kun je alleen verder per korjaal. En ja, dat betekent ook dat wasmachines, lange palen, meubilair, weken aan boodschappen en weet ik niet allemaal meer, hier op de smalle boten wordt geladen en wordt verscheept de rivier op. 

Als je eenmaal een keer deze tocht hebt gemaakt, begrijp je wat een huzarenstukje dat is! De stroming is hoog, de rotsen zitten vlak onder het oppervlakten en er zijn verschillende 'sula's' (watervallen) die de reis bemoeilijken. Daar waar het al lastig is om met gewoon passagiers hier te varen, is het helemaal hachelijk als je bedenkt dit met een grote koelkast op zo'n bootje te moeten doen, of kledingkast, of tweepersoonsmatras...  Toch zie je die ladingen vanaf verschillende bussen en vrachtwagentjes geladen worden om te worden vastgemaakt op de smalle korjalen. 

Nadat de onze korjaal (op de foto de fel groene) is beladen, gaan we op pad. Het is ongeveer een uur tot anderhalf uur stroomopwaarts varen naar Anaula. Het is een prachtige tocht waar het groen c.q. natuurschoon zo waanzinnig mooi is! ZO nu en dan wordt de tocht ook wat spannend als we een kleine sula opvaren (jawel, daar vaart men tegenop!), in mijn ooghoeken neem ik zo nu en dan een wrak van een korjaal waar... helemaal ongevaarlijk is deze tocht toch niet, ook al varen honderden mensen deze rivier dagelijks op- en af. 

Het zwembad op Aunala ressort

Anaula zelf is ook werkelijk schitterend! Wij hebben een hut die met de veranda over de rivier uitkijkt. We zien dagelijks de boten met schoolkinderen de rivier in grote vaart afgaan en in de middag weer (langzamer) stroomopwaarts varen. Op een gegeven moment is het water te laag van stand en moeten mensen uitstappen, vaart de korjaal de sula over en stappen mensen een stukje stroom neerwaarts weer in. Het is heerlijk om het ruisen van het water te horen, naast het diverse geluid van het oerwoud. Al hopen we dat hier niet van de 'auto-alarm-cicaden' zullen zijn. Het resort heeft verder een luxe zwembad en een barretje. Het is er erg rustig, want buiten diegenen die met de boot zijn meegekomen, is er verder niemand op het ressort.

Verkoeling in een sula, tevens natuurlijke massage

In de driedaagse ervaring zit ook een bezoek aan de Feralasi sula. Een grotere sula waar je in kunt zitten en je een 'natuurmassage' kunt krijgen. Dat gaan we natuurlijk proberen. ...Niemand die je vertelt over de vele krabbetjes die het blijkbaar óók fijn vinden om in de sula te badderen en dat je in een soort bladen/algen zit. Overigens zijn die krabbetjes voorzichtiger met jou ontwijken dan andersom.  Op een gegeven moment haalt men mij over om de sula als 'glijbaan' te gebruiken en me mee te laten voeren naar beneden naar rustiger water. Dat had ik (uiteraard) beter niet kunnen doen. Ik ben namelijk niet zo handig. Ik kom heel verkeerd terecht tegen een rots met mijn bovenbeen/ heup en dat doet zéér! Het voordeel is dat je dus gelijk koelt in het water... het nadeel is een grote, pijnlijke blauwe plek. 

blauwe plek .. ongeveer 20 cm

De gids blijkt echter ook kennis te hebben van natuurgeneesmiddelen en olieën. Hij komt met een heel klein flesje wat lijkt op wat wij 'po-ho' olie noemen, dat is het niet, maar daar lijkt het op qua geur. De blauwe plek die ik heb is - eerlijk waar- met enkele dagen verdwenen en is niet zo pijnlijk als dat ik zou mogen verwachten. Het inspireert mij/ wakkert het vonkje in mij aan, mij weer te verdiepen in de natuurgeneeskunde.  

Bij de Ferulasival / sula

Woningen in Aurora

Dag twee staat in het teken van een bezoek aan Aurora (en nieuw Aurora). De gids legt uit dat we geen foto's mogen maken tenzij er nadrukkelijk toestemming is gevraagd... dus uiteraard maakt die vrouw van het groepje van 'lulla' (niet de slimste) uitgebreid foto's en komt in moeilijkheden. Het kost een hoop gezeur en onderhandelen totdat we verder kunnen.  Ik neem maar weinig foto's en als ik ze al neem, zorg ik er voor dat er geen mens in de buurt is. Dat gezeur is het me niet waard. 

We bezoeken ook nog 'nieuw Aurora', hier staan ook de medische post en staan wat groter/ moderner huizen, alsook een grotere school (waarvoor een bijdrage wordt gevraagd). Ik vind het toch wel apart dat nog zo'n groot deel van de bevolking van dit dorp er toch voor kiest om nog traditioneel te wonen en te leven en zich niet laat verleiden door het nieuwerwetse. Ik heb trouwens ook geen zak aan mijn Sranantongo hier, want ze spreken hier een andere taal, het Saramaccaans (Saamáka). Voor diegenen die het willen weten: Nick en Simon waren hier ook toen ze naar het binnenland gingen... al gingen die met een vliegtuigje en niet met de korjaal naar Aurora.

Na terugkeer op Anaula, kunnen we weer naar de sula als we dat willen. Ik sla even over en besluit gewoon in de hangmat te luieren en te luisteren naar het rustgevende ruisen van de rivier en wat te poedelen in het zwembad. 

De gids legt uit wat dit voor noot is en dat
hij ook wordt gebruikt voor sieraden

In de middag kunnen we mee de gids voor een wandeling door het 'jungle' deel van het eiland (Anaula is een eiland in de Suriname rivier). Tijdens die wandeling krijgen we van alles te horen over de verschillende planten en bomen, maar ook over het insectenleven en een populatie aan aapjes die hier wonen (en kunt voeren ... als ze zin hebben laten ze zich zien). Hij vertelt ook over de telefoonboom. Ik ga hier niet verklappen wat dat is, maar indrukwekkend is het wel!

Het dessert bij het avondeten is een bijzondere verrassing! Het zijn poffertjes!!! Zit je 9000 km van Holland, in het midden van de jungle en dan krijg je poffertjes... inclusief poedersuiker en boter. 

Traditionele zang- en dans met drons

Hoe groot is dan weer het contrast met het avondprogramma, waar we een traditioneel (nou ja) stukje zang en dans te zien krijgen. Uiteraard worden - wij toeristen- geacht mee te doen. Ik doe tenminste nog wel mijn slippers uit, want dit hoor je toch op zijn minst op blote voeten met contact met de aarde te doen volgens mij, al is het niet echt aan mij besteed. Ik vind het luisteren zoveel mooier dan zelf zo als stijve hark (zeker tussen de beweeglijke Marronvrouwen) er tussen te stampen. 

Op 6 maart keren we weer terug naar Paramaribo en worden we laat in de middag afgezet bij de parkeerplaats van Kuldipsingh aan Highway. Daar waar we op de heenweg echter makkelijk de bus hebben genomen, is dat op de terugweg een stuk moeilijker (de bussen vertrekken immers vol uit Paramaribo en rijden dan nagenoeg vol voorbij de halte waar wij nu staan). Terwijl we naar een taxi-standplaats lopen (daarvan zijn er diverse langs Highway), komt ineens de overbuurman voorbij gereden die ons aanbied naar huis mee te rijden en dat aanbod nemen we graag aan! Begint het contact maken tóch vruchten af te werpen!

Ik kan iedereen die naar Su afreist aanraden een trip te maken naar het binnenland, of eigenlijk: je bent niet echt in Suriname geweest als je niet naar het binnenland bent geweest. De natuur is echt onovertroffen mooi en de tocht met de korjaal is echt iets dat je gedaan/ beleefd moet hebben (doe ook zeker - als je van spanning houdt- de avond korjaaltocht/ kaaiman spotten). 

Er zijn diverse organisaties die een volledig verzorgde tocht aanbieden, maar je kunt ook 'los' de korjaal nemen naar één van de vele ressorts waar je 'los' kunt aan komen waaien (kan niet overal dus het kan avontuurlijk worden en het kan er op neerkomen dat je ergens je hangmat moet ophangen). Behalve Anaula, is er ook Pingpe, Danpaati bv en nog vele kleinere minder bekende ressorts. Daarnaast zijn er ook tochten die nog verder het binnenland in gaan, zoals Palumeu en een tocht naar de Awarradam. 

Ik sluit deze blog iig af met twee van mijn favoriete plaatjes van Anaula, waarvan er éénte al jaren mijn bureaublad siert... om dagelijks bij weg te dromen aan het plekje aan de Suriname rivier.