Die arme Streepie...

Voor diegenen die al vanaf het begin meelezen... op een gegeven moment heb ik het over 'Streepie' en 'Herta' gehad. Herta was de herder en Streepie was een wat afweziger, nukkiger beesje.

Beiden waren honden van mijn oom en ik had er ontzettend veel moeite mee om ze los te laten/ achter te laten toen ik de eerste keer - toen in 2017- weer in het vliegtuig stapte.

Herta is terecht gekomen bij iemand die een waakhond zocht. Streepie was wat lastiger, maar vond blijkbaar een plekje bij één van de buren. We zagen haar niet meer.... tot nu.

Ineens ligt Streepie op het erf. 

Ze lijkt ons op te meten en te bekijken. 

We weten niet goed wat we er mee aan moeten, want als we dichterbij komen.. staat ze met moeite op en gaat ze er van door.

Waarom ze er ineens is. Waarom nu. Waarom als wij er zijn. ....we hebben geen idee.

Dan... de dag er na. Is Streepie ineens dichtbij. 

Ze kijkt ons aan. 

Ik schrik me de *;lhfoshfo()$*@$%*(Y**-is....  

Haar halve koppie is weg.

Vreselijk.

Ze lijkt sinds we haar de laatste keer zagen een ongeluk te hebben gehad, waarbij haar halve koppie is weggeslagen. Dat ze het nog overleefd heeft is een wonder!

Ik denk aan het verhaal van mijnheer Kibrifasi. Dat Streepie al eerder van de dood lijkt teruggekeerd.

Nu lijkt het wederom een spiritueel bezoek.

De hond 'Streepie' die zich nooit aan iemand laat zien. Die nooit dichterbij komt. Staat ineens dichtbij. Ze ligt ineens voor onze ingang alsof ze nog nooit zo veel gewaakt heeft in haar leven. 

Streepie besluit dat ze toch nog moet waken... 

Haar halve 'gezicht' is weggeslagen, je ziet haar tanden gewoon als ze haar bek dichthoudt. Het is een gehavende dame. De walking dead is er niks bij. Maar blijkbaar heeft zij dit alles overleefd... ze is er ineens en ze waakt over het erf. 

Wat is de betekenis? Waarom is zij daar ineens?

Streepie is ineens een mysterie.

Ze blijft ook rondhangen. Maar als we dichterbij proberen te komen, gromt ze en loopt ze weg.

We kopen weer natvoer en voeren haar dagelijks bij. 

Ze lijkt het lekker te vinden, want de bak - ook de water bak- wordt dagelijks goed bezocht.

Dan - op een ochtend- komt Streepie dichterbij, terwijl we nog steeds achter het Diefijzer zitten.  Ze kijkt ons aan. Ze hijgt in de warmte.

Met haar snuit lijkt ze nu een plek aan te wijzen op haar rug...en dan zien we het....

Op haar rug, tussen haar schouderbladen zit een immense krater/ wond. De krater is volledig overwoekert door maden. 

De 'cellenstructuur' is duidelijk zichtbaar. De krater beweegt en glinstert. Dat beloofd weinig goeds. 

Wat moeten we hier nu mee? Er is een dierenarts, maar de behandeling voor 'maden' is meerdere weken en die tijd hebben we niet en hoe krijgen we haar te pakken... hoe krijgen we haar daar? We weten ook niet exact welke buren haar nu verzorgen (en of die bereid zijn dat te doen)

Streepie kijkt ons aan en loopt vervolgens het erf weer op, op zoek naar schaduw. Even later is ze nergens meer te bekennen.

In de middag komen we terug van het boodschappen doen.

De sfeer lijkt anders. Het voelt anders.

Zoals gezegd... eenmaal de dood geroken... vergeet je die geur nooit meer. Je kunt haar van een kilometer afstand ruiken.  

Ik ruik de dood nu weer. Mijn maag draait zich om. Het is de weeïge lucht van de dood die de wind met zich meedraagt.

En dan ziet mijn oog het onbeweeglijke hondenlijfje bij de zeecontainer op het erf.

Streepie heeft haar rustplaats gevonden. Hier op het erf dat zij zo goed kende. Op het erf (huis) waar haar oorspronkelijke baasje ook zijn einde vond.  Op de plek waar zij altijd - lijkt het- lag 'te tukken' bij de zeecontainer, onder de auto of in de schaduw van de schutting.... 

Haar lijden is nu voorbij en ze heeft nu toch écht haar laatste adem uitgeblazen. 

We besluiten haar te begraven achter die zeecontainer waar zij - klaarblijkelijk- (ook gezien de gegraven kuilen) altijd lag te slapen. Manlief graaft een (zeer diepe) kuil - wat overigens niet meevalt in die hitte- en we schuiven de zeer stijve/ hard geworden Streepie in het gat. We graven het daarna helemaal dicht en daarbovenop zetten we een uitgegraven struikje van enkele meters verderop. 

We hopen maar dat dit struikje net zo mooi mogen bloeien als dat 'a dagu'' dat heeft gedaan. ...

R.I.P.   Streepie.

zoekplaatje... maar Streepie ligt hier op haar gemakkie in de schaduw...