Kloru... tesi ...moro ini SU!

Eén van de woorden die - in mijn ervaring- SU omschrijft is 'uitgesproken'. Kleuren, natuur, smaken...

In SU is er geen sprake van half-wat smaken, dingen zijn - zeker in Nederlandse optiek-

• heel zoet => Fernandez is in Su toch echt veel meer gezoet dan in NL en het Ferandez-ijs (niet ijs van de frisdrank, maar het merk ijs) is -behalve heel luchtig- ook voorzien van de nodige suiker...
• heel zuur => het zuurgoed moet je echt eens proberen, net als augurken ...
• heel zout => denk maar aan zoutvlees, maar ook gedroogde vis is bijvoorbeeld heel zout...
• heel bitter => sopropo (alsem- of bitterpeer) en antroewa zijn typische groenten die bitter zijn (de sopropo vindt ik daardoor écht niet lekker bijvoorbeeld)
• heel pittig => de Mdm. Jeanette sambal laat de gewone Indische sambels écht verbleken en ook de pindasambel en ketjapsambel zijn niet mild van smaak...

De eerste paar dagen wanneer je nog kennis aan het maken bent met de Surinaamse keuken, kán dat voor bijzondere verrassingen zorgen (zoals mijn 'komkommer-avontuur' in mijn eerste week SU ooit). Zelfs wanneer je gewend bent aan de SU smaken dan nóg is het de eerste paar dagen in SU zelf even wennen.

Wij kennen bijvoorbeeld pittig' van de Indische keuken, maar Su kent 'niet pittig' of 'ongelooflijk heet'-pittig (ook wel... "je ruikt al dat het pittig is'' of 'je hoeft er maar naar te kijken en je weet dat het pittig is"), maar ook 'het lijkt niet zo, maar ineens sta je in de hens'-pittig. Ik vermoed dat de Srananman net zo veel beschrijvingen voor 'pittig' heeft als de Ijslander voor 'sneeuw'...

Nu heb ik inmiddels een redelijk uitgesproken mening over (gekocht) Surinaams eten in Nederland; het is namelijk, bij veel eettentjes, bij lange na niet het Surinaamse eten dat ik ken uit Suriname. 

Ik denk dat het hetzelfde is als met de taal. Er is 'authentiek Sranan', 'stads Sranan', 'Tata Sranan' en 'straattaal'. In Nederland eten we dus 'Tata-Sranan nyan nyan"; het is gemaakt naar bijvoorbeeld familierecept dat ooit is meegenomen naar Bakrakondre en vervolgens is het met 'het moet lekker pittig zijn' gecombineerd tot een te heet gerecht, waar de uitgesproken smaken compleet niet meer tot zijn recht komen. Het enige dat rest is "faya"...Daarnaast kennen we in Nederland de 'straattaal nyan nyan' :de 'roti'. Iedereen kent t als typisch Surinaams en het is verworden tot een soort ordinair junk-food achtig iets. 

Als je echter in Sranan zelf (goed) authentiek Surinaams gaat eten (of je kookt zelf Surinaams uit een - in Suriname gekocht Surinaams kookboek (Muriëls Groot Surinaams Kookboek door uitgeverij VACO bijvoorbeeld)- dan is er wel sprake van pit (of faya), maar zeker niet zodanig dat de overige smaken compleet naar de achtergrond gedrukt worden. En vaak wordt gevraagd of de peper 'gezet' moet worden (er bij dus en niet al er doorheen). Surinaams eten is uitgesproken van smaken, maar niet alleen in de 'heel pittig' hoek; de smaken zijn delicaat gebalanceerd. Zelfs de 'mighty ribs' bij 'mighty racks' in Paramaribo zijn dan wel ongelofeloos pittig, de marinade is ook volgepakt met allerlei smaak.

Roti is niet alleen een 'pannenkoek' met kouseband (of - foei blauwe grootgrutter! - sperciebonen), ei, kipkluif en zompige aardappels'; wie in SU voor 'Roti' gaat, heeft een veelheid aan keuzen. 

Met kip, met doksi of doksa, met- of zonder ei, vegetarisch met tahoe (of tempeh of aloë), de roti-plaat in verschillende variaties, met of zonder pesi, etc etc. etc. Zelks bij de 'fast-food' keten voor roti's (Roopram) is er keuze. 

Een ander zeer typerend 'ding' van Suriname is 'kleur', oftewel 'kloru'.

Zo is het eten is rijkelijk voorzien van kleurstoffen. Waar de gemiddelde Nederlander (of Europeaan zelfs) de e-nummers en kleurstoffen als de pest mijdt, heeft de Surinamer het kleurstofgebruik tot bijna must verheven. Eten, zeker wanneer het voor een feestelijke gelegenheid is (zoetigheden / switimofo), kan simpelweg niet zonder uitgesproken kleuren.Djelebi's zijn er van blauw tot roze, schuimpjes zijn verkrijbaar in dozen met alle kleuren van de regenboog...

Ook bij het verlaten van Zanderij - op de Indira Ghandiweg naar Kofidyompo (Lelydorp) en Par'bo- duurt het maar even voordat het kleurrijke aspect duidelijk wordt. Veel huizen (als ze niet alleen gemaakt zijn van planken en golfplaat) zijn in de meest bonte kleuren geschilderd. Kleding heeft de felste kleuren (in Par'bo heb je etalages vol met neonachtig gekleurde spandex jurkjes bijvoorbeeld) en pangi(stof) - evenals 'vlisco' stof hebben de meest kleurrijke combinaties. 

Dus toen ik 'het kleine kamertje' in het huis ging opknappen, heb ik juist dat gedaan wat ik in Nederland niet zou doen en heb ik kleuren gebruikt die ik in NL niet zou toepassen. Waar ik in Nederland vooral gematigde kleuren heb in huis (wit, grijs en turquoise en zwarte accenten) ben ik hier voor felroze, oranje en geel gegaan. En dat levert - in mijn optiek-  een kleurrijk én smaakvol geheel op!

Links: de situatie die ik bij mijn eerste bezoek aantrof.. en rechts: zoals het nu is 

Un a baka ini Sranan!

De afgelopen weken, sinds dat ik mijn cursus volg, heb ik mij ondergedompeld in de Surinaamse geschiedenis, taal, cultuur, topografie en wat nog niet meer. Ik heb Surinaamse recepten gekookt, Surinaamse boeken gelezen (de Anton de Kom's : wij slaven van Suriname, Cynthia mcCleod's romans...) en ik heb plantenkunde en topografie van Suriname geleerd. Ik heb dagelijks de Surinaamse radio geluisterd om op de hoogte te zijn wat er speelt en ik heb mij geabbonneerd op diverse Sranan forums op Facebook.

Langzaamaan begin ik dingen te snappen en begin ik dingen in perspectief te zien. In de rij voor het inchecken voor het vliegtuig op Schiphol vang ik woorden op van gesprekken en ik snap in grote lijnen waar het over gaat. Ik glimlach, want ook al heb ik weinig lessen gehad, zij beginnen wel hun vruchten af te werpen.

Ook op Zanderij heeft mijn (rudimentaire) kennis van Sranan voordelen. De taxichauffeurs die ons aanschieten, poeier ik af met 'no, un no wani a taxi. unu abi a wagi', wellicht nog niet optimaal, vlekkeloos Surinaams, maar in ieder geval Surinaams genoeg om niet lastig gevallen te worden.

Ik ben er in ieder geval blij mee.

We rijden in onze huurauto - dit keer vanaf Zanderij geregeld- naar onze 'nieuwe chinees' op het einde van de Taut Lui Fout weg. We slaan in op de zaken die we de komende dagen nodig hebben en gaan op weg naar ons huis. Het grappige is dat we nu een tijdelijke huurauto hebben omdat onze eigenlijke auto nog niet beschikbaar is. We hebben nu een soort slagschip dat hobbelt en zoeft over de drempels; helemáál niet ons ding...

We komen heelhuids aan bij ons huis en zijn blij dat de tuin er nog redelijk bij ligt... al maken we ons wel ernstige zorgen over de toestand van diverse planten die het (dodelijk) moeilijk lijken te hebben... zo ook de cashewboom... die er eerst prachtig bij stond, lijkt nu (voor een deel) dood te gaan...

Veel is verdord... weinig staat bloeiend en een dooie papaya...

Eerst maar weer eens lekker een sopje (Fabuloso!!) door het huis zodat we weer een paar weken schoon kunnen vertoeven... 

Mun neygi nanga mun ten tu dusun tenti na ayti

Ik kan mij bijna niet voorstellen hoe lang het geleden is dat ik geblogd heb. En er is ZO veel gebeurd in de tijd dat ik over de kaaiman en de regen schreef. 
Het is nu al weer maart 2020 en ik besef mij dat de post over Alen Ten (Regentijd) ging over 2018 en het het bijna een jaar geleden is dat ik schreef op deze blog!!! En er is ZO VEEL GEBEURD in de tussentijd!!!

Vlak na het filmpje over de regentijd, gingen manlief en ik weer naar huis. Het grappige is dat we in het vliegtuig al weer heimwee kregen naar ons SU-stekkie en we al weer plannen aan het maken waren voor de volgende reis. Wie had dát ooit gedacht. Twee mensen die het prima vonden om op NL-bodem te vertroeven en 'buiten Europa' niet zo hoefde, die nu (stiekum) hopeloos verliefd verliefd werden op 'a switi kondre'... dat mooie land met al die groene pracht, lekker warm (jaja... inclusief het hete eten)... 
Deze Bakra's ... tja... a kondre e taki na un kwataki :-)

Maar wat ik zei: er is ZOVEEL gebeurd in de tussentijd dat ik bijna niet weet waar te beginnen......

Dus laat ik gewoon beginnen waar ik geëindigd ben... en dat was april 2018...

***********************************

April 2018....Nederland is koud. Ondanks dat het dat weekeinde daarna één van de mooiste weekeinden van het voorjaar is; ik vind het koud!. Hoe ik dat (nog) weet? Simpel; ik liep de Fjoertoer met mijn beste vriendin op Terschelling. Terwijl zij in een t-shirt genoot van het "warme' weer, liep ik te klappertanden van de kou. Wollen trui, fleece vest, thermos ondergoed....
Op een gegeven moment hadden we per ongeluk de kachel van ons huurhuisje aan laten staan, wat resulteerde in een temperatuur van boven de 25 graden... ik was superblij! maar vriendin dacht in een sauna beland te zijn...

Wat mij opvalt is dat als je eenmaal "gewend" bent c.q de warme van SU hebt omarmt, dat de kou van Patatakondre/ Bakrakondre je overvalt en je - zelfs als Bakra- er niet meer aan kunt wennen.
De energieleverancier is blij met ons, want onder de 22 graden wordt het écht niet in ons onderkomen.

************************************

Ergens halverwege 2018: Mijnheer Kibrifasi heeft geregeld dat de deur van het diefijzer gemaakt is. Niet via die 'L*U*L* die het eerst (niet) heeft geregeld, maar een eigen lasser. (nu (2020) blijkt dat beide lassers prutswerk hebben geleverd, want het roest als de te**ing*)...

NB; voor diegenen die OOIT diefijzer laten lassen. 1. Neem geen 10mm/10mm meubelijzer (te dun) en 2. laat rondom lassen zodat het water dat bovenop blijft staan geen impact heeft...

**********************************

Ik 

Ergens in de zomer van 2018.... ik begin weer met verzamelen van dingen die we 'nodig' hebben in SU (natúúrlijk hebben ze daar van alles te koop... maar die LIDL, ACTION etc. etc. hè...).

*********************************

Ergens in de zomer van 2018: JAAAAAAAAAA!!! we hebben weer geboekt!!!! Einde september gaan we weer naar SU!!!!

*******************************

Maar... voor die tijd besluit ik les 'Sranantongo' te nemen bij Kwasi Koorndijk Consultancy (lessen ontwikkelt door stichting Opo Oso Sranangtongo). Ik ben er namelijk klaar mee dat voor de buurman een tolk moet komen, dat ik niet versta waar het over gaat (behalve dat ik ergens begrijp dat het over mij gaat) en dat voor ieder wissewasje in het Sranan moet vragen "wat zegt u" omdat men "de Bakra' een hak wil zetten en ook omdat ik wil horen bij het zaken doen waar men mij mee wil afzetten...

Dus ik ga vanaf september braaf iedere vrijdagavond naar de Sranantongo lessen in de Bijlmer en ik leer. Ik leer over de geschiedenis, de cultuur, het koken, het eten, de mensen, de levensovertuigingen en de taal. De taal zelfs in drie vormen: de authentieke vorm, de stadse vorm (lijkt ook op 'patata sranan') en de straat taal....alle drie moet je ze namelijk herkennen ook al spreek je zelf alleen één vorm.

************************************

Ik leer, ik leer en ik leer... totdat ik al na les drie naar Sranan ga... zou ik al iets kunnen praten  in de taal?

Karel de Kaaiman en AlenAlenAlen!

Gisterenavond zaten we op de veranda zoals eigenlijk elke avond en zagen we een prachtige maan. Zo 's avonds buiten terwijl het nog lekker warm is, is werkelijk genieten. De televisie die aan het begin van 2017 gestolen werd, hebben we - op een enkel moment na- compleet niet gemist en we hebben nog niet overwogen een nieuwe te gaan halen. 

Volle maan boven Suriname

We luisteren naar de 'fluitende kikkertjes', horen het leefgeluid van verderop en verbazen ons over het immense volume van de muziek in sommige passerende auto's. Het is al weer einde maart, morgen is het eerste paasdag en op dinsdag zitten we al weer in het vliegtuig naar huis. Waarom gaat de tijd niet evenredig langzaam als de rest in dit land?

In het huis dat wat verder schuin links van ons staat lijkt gezang aan te vangen. We zijn er inmiddels achter dat er christelijke bijeenkomsten worden gehouden. Er zijn ongelofelijk veel kerken, moskeeën, bidhuizen, tempels e.d. hier in Suriname en vooral de op christelijke leest geschoolde kerken (protestants, pinkster e.d.) zijn talrijk en hebben de meest bijzondere namen: de brandende braamstruik gemeente, Stromen van Kracht en God's Bazuin Ministerie om er maar een paar te noemen. Hoe de groep heet die in het huis bijeenkomt weet ik niet, maar dat ze zingen wel. Luid en vol overgave (en veel herhaling) prijzen zij al zingend de Heer (voor enkele uren).

In de namiddag van een zonnige eerste Paasdag zoeken wíj geen eieren, maar is er wel een ander dier op het erf dat ze volgens mij wel lust. Een kaaiman(netje)! We kunnen er redelijk dichtbij komen om hem/haar te bekijken. Hij kijkt ons wel aan maar blijft heel stil zitten. Als we weer op de veranda zitten gaat hij er pijlsnel van door; via de auto, via een kuiltje hier-en-daar maakt hij de lange oversteek naar het water. Ongetwijfeld vinden we over een paar jaar dat hij niet meer zo leuk is als hij ruim over de meter lengte is, maar voor nu het een leuke waarneming! We noemen haar/hem 'Karel', Karel de Kaaiman. We hebben dus nu 'Henk (of Herman) de Hagedis' voor alle in de tuin voorkomende hagedissen, Karel de kaaiman voor alle in de tuin voorkomende kaaimannen :-)

Karel is nog maar klein, hij is ongeveer 60/70 cm lang

Tweede Paasdag gaat, net als de eerste, lekker rustig voorbij. Net als in Nederland is hier in Suriname de tweede Paasdag - ook wel Paasmaandag- een vrije dag en er rijden dan ook niet zoveel busjes of ander verkeer. 

Manlief stelt dat we in jaren niet zo goed weer hebben gehad met de Pasen. De afgelopen jaren hebben we de paasdagen veelal op Nederlandse campings in de caravan doorgebracht en was het vaak fris en/of regenachtig. Dat goede weer bevalt wel goed! In de middag krijgen voor ons eigen 'paasgevoel' alsnog een buitje cadeau. Regen noemen ze in Su: Alen (regentijd is dus Alen Ten of alenten). Regent het hard dan zegt men 'alen alen'; het woord wordt dan gedupliceerd. Regent het pijpenstelen dan is 'Alen alen alen' de uitroep, al kent men óók een specifiek woord voor echte slagregens met rukwinden en dat is 'sibibusi'. Van slagregen en rukwinden is nu geen sprake; het regent gewoon ontzettend hard... en met dit filmpje is dan ook de verslaglegging van het Su-bezoek in maart 2018 ten einde. 

"Goede" Vrijdag...

Manlief en ik hebben een andere Chinese supermarkt ontdekt aan de Indira Ghandi weg die we erg fijn vinden. Hij is nagenoeg gelijk aan de 'Yin Du' aan de JFK highway en heeft ongetwijfeld hetzelfde assortiment, maar op de één of andere manier vinden we het er fijner winkelen.

Eerst rijden we naar Paramaribo, want ik moet pinnen... so far so good.

Dan stoppen we bij 'de supermarkt' ook dat gaat goed.

We rijden weg en ik sorteer netjes voor om af te slaan.

Terwijl ik wacht tot een paar fietsers van de weg af zijn, is er inees een immense klap aan mijn zijde....

Ik kijk naar links en zie een scooter/brommer die ons aangereden heeft.

In eerste instantie denk ik dat ik hem aangereden heb en ben helemaal van de leg. Maar even later als ik wat meer helder na kan denken weet ik dat dit niet logisch is. Ik stond immers stil én de brommer raakte mij op mijn deur (en niet op mijn motorkap).

Ik sta echter nu op een parkeerplaats en ben helemaal van mijn apropootje.

Ik heb alle deuren op slot. Een man die op de hoek stond (dronkaard) staat een hoop stennis te maken. Hij spreekt Sranan en ik versta er niks van (daar moet ik toch echt wat aan doen!) ...

Wat nu...

Een paar keer diep adem halen.

Manlief is inmiddels uitgestapt. Zijn postuur zorgt er voor dat de 'blakaman' jongens op de brommer (het zijn er twee) niet zoveel praatjes hebben.

Ik probeer de politie te bellen. De verhuurmaatschappij heeft immers verteld dat dit moest. Er wordt echter niet opgenomen wanneer ik 115 bel...

Wat nu...

Ik zoek naar formulieren...

Niet in de auto...

Wat nu...

Het gebeurt niet vaak, maar ik raak een soort van in paniek. Of eigenlijk niet in 'paniek' , maar ik ben verre van blij.

We stappen nu uit. De jongen van de brommer is erg van slag dat hij 'bakra's' heeft aangereden. Hij kwam van de supermarkt en heeft niet goed uitgekeken. Ook zijn 'goede vrijdag' , want dat is het vandaag, is verre van goed.

Hij moet naar zijn werk, en dit komt verre van goed uit.

Ik bel de verhuurder (Cars Plus) en krijg geen gehoor.
Ik bel de politie en krijg geen gehoor.

Ik laat mijn handen voorzichtig los van mijn stuur en bedenk wat er daadwerkelijk gebeurd is.

Ik besluit overal foto's van te nemen. De voertuigen, de rijbewijzen, de bewijzen... het moet genoeg zijn.

De jongens laten alle fotografie gelaten doen.

Daarna rijden we ieder ons weegs...

|Nou, dat was me het avontuur weer wel...


TIPS en tricks:

Als je een auto huurt, contoleer altijd of de schadeformulieren in de auto aanwezig zijn.
Vraag altijd om een telefoonnnummer waar men op bereikbaar is.
Blijf 115 bellen tot men opneemt (het is niet hetzelfde als 112 in Nederland, meerdere pogingen kunnen nodig zijn)
Maak overal foto's van.
Ook al is de druk nog zo groot, vul het schadeformulier in én laat ondertekenen door de tegenpartij.

Rode oortjes....

Op 27 maart 2018 reizen we af naar Kofidyompo. Dat lijkt heeeeeel ver, maar is heel dichtbij. Het is namelijk de Sranan naam voor Lelydorp. Lelydorp (vernoemd naar professor Lely, ja die van de afsluitdijk!) is een klein dorp op de weg van Paramaribo naar Zanderij; die de Indira Ghandi weg heet.

Waarom reizen we er heen? ....

Vanwege de vlindertuin die daar is. We hebben in het vliegtuig een promotiefilmpje er van gezien en ook in diverse geprinte media is mij de vlindertuin onder de aandacht gebracht. Hoog tijd om deze bijzondere gelegenheid te bezoeken!

Mocht je ooit naar Suriname gaan (wat ik ten zeerste kan aanbevelen!) dan is een bezoek aan de vlindertuin een 'must'. Okay... het is niet een groot part, het heeft ook geen waanzinnige atracties, maar... het heeft een mooie expositie over Surinaamse insecten én de rondleiding leert je aardige feitjes (én je krijgt er stiekem OOK rode oortjes van!!!)

We rijden dus naar Lelydorp. Eerst moeten we wat zoeken. Mocht je er ooit heen rijden- je moet bij het grote bord direct de weg in en dan het aantal honderd meter rijden en niet eerst een aantal honderd meter rijden en dan de weg in (die is er namelijk niet); wat interpunctie wel niet kan veroorzaken!

Een rustige zijweg met de prachtigste percelen er aan gelegen lijdt naar de Vlindertuin in Lelydorp.
We parkeren er op een parkeerplaats die verder helemaal leeg is. In eerste instantie denken we dan ook dat het geheel al gesloten is, maar niks is minder waar.

We gaan een kleine receptie binnen waar prachtige glazen minivitrines staan met prachtige "opgezette" morpho's. Ik ben helemaal in mijn nopjes; morpho's (mooie grote blauwe vlinders) zijn mijn absolute favoriet en tot nu toe wist ik niet dat ze inheems waren; en dat terwijl ik er meerdere 'in inkt' op mijn rug heb staan.

We gaan het park binnen en zien in de 'kas' waanzinnige vlinders vliegen. We kijken onze ogen uit!! niet alleen de vlinders zijn prachtig, maar er staan ook diverse prachtige bromelia's, heliconia's en strelizia's. Bij ons dure planten, maar hier in Suriname als 'parasitair' of 'onkruid' aangezien.

Een vlinder

heliconia met een 'gesloten' morpho...

De expositie op het 'park'  laat ons kennis maken met het insectenleven van Suriname. Later leren we dat bepaalde cicaden net zoveel herrie maken als een auto-alarm (hoog, schel) en dat gerust een half uur vol houden!!!

één van de displays met diverse vlinder (met blauwe morpho's!) en een wandelende tak...

Even later worden we opgehaald door een gids. Zij maakt met ons een wandeling door een stukje 'oerwoud' naar de vlinderkwekerij. We zien aapjes onderweg in de bomen, die niet echt dichtbij komen.

Dan komen we in de kwekerij. Deze 'vlindertuin' kweekt vlinders voor tuinen over de hele wereld en als de 'dingen' nog pop zijn worden ze voorzichtig 'geplukt' en verpakt voor verzending naar het buitenland.

Voordat het 'poppen' worden, eten de rupsen echter nogal wat bladeren.

Rups van een Morpho

Nadat we uitgebreid het vlinderkroost en de 'oogst' hebben kunnen zien, lopen we verder door het woud.

Na enige minuten krijgen we toch wat rode oortjes door een erotisch gekreun. Het is nogal luid ook en het laat niets aan de verbeelding over... het gezelfschap kijkt elkaar schapachtig aan... wat hier van te maken???

Maar dan zien we waar het vandaan komt... schilpadden! 

Schilpadden hebben bij 'de daad' een nogal luidruchtig ritueel...

Maar... er komen heeel schattige schildpadjes van!!!

Na de wandeling zijn we helemaal enthousiast! Niet zozeer dat het park zo 'groots' en 'geweldig' is, maar omdat het gewoon gaaf is om er te lopen en er schitterende vlinders te zien zijn én omdat de gids zo gave informatie geeft! (we hebben het nog niet over de boa's gehad die ze ook hebben!)

Al met al; zeker een aanrader om enkele uren door te brengen!!!

Weer eens wat anders dan tomaten en komkommers...

Hoewel mijnheer Kibrifasi behoorlijk beledigd was, is hij  toch langs gekomen. Gelukkig kunnen we de 'domme bakra' kaart nog spelen, maar dat is hierna wel over :-) .
In Suriname neem je hartelijkheid en hulp aan van mensen die het je oprecht bieden en vertrouw je verder niemand. Wat dan precies 'oprecht' en niet-oprecht is, moeten we nog leren. Kibrifasi - of hij nu wel of geen geweer gejat heeft- stoppen we in het hokje "blij om als hulp te hebben"; bovendien; als hij had willen roven, had hij het hele huis leeg kunnen halen zonder dat er een 'fowru'; (kip) naar had gekraaid.

En... we hebben onze eerste oogst!!!! Een heuse kokosnoot én wat lemmetjes (limoentjes). dat is weer eens wat anders dan een tomaat of komkommer van Nederlandse bodem... en... de lemmetjes zijn vele malen smaakvoller. Leert echtgenoot wanneer hij de hoeveelheid schijfjes in zijn cola doet die hij normaal in Nederland daar in doet; dat is ZUUR!!!! Een kwart partje is genoeg voor een frisse tropische smaak!

Overigens is het openen van een kokosnoot (dat gele ding op de foto) nog een kunstje. Wij in Nederland kennen de kokosnoot als een bruin, enigzins harig ding, maar zoals je op de foto ziet; zo ziet een kokosnoot (kronto) er uit als je hem met een hakmes vanaf de boom hakt.  En dan is het even zoeken waar je dat ding dan makkelijk open maakt. Een Srananman (Surinamer) zal zich ongetwijfeld doodgelachen hebben als hij ons aan de haal had zien gaan met het ding! Uitendelijk hebben we het door en halen vers kokoswater uit het omhulsel, dat ik met een beetje Borgoe (Surinaamse rum) en ijs weet te verwerken tot een Tropische lekkernij. En nee... ik ga niet verklappen wat het truckje is... jullie 'Bakra's' zoeken het zelf maar uit als jullie zover komen.

We hebben, net als vorige keer, weer grind laten komen en weten onze "oprit" verder af te maken. Het begint er zowaar netjes uit te zien! Steeds meer wordt het mijn paradijsje en .... ik moet bekennen... 'daar' begint steeds meer een kriebel in mijn hart (kwataki)  te veroorzaken....