In de afgelopen maanden ben ik gaan beseffen hoeveel ik vanzelfsprekend vind en hoe goed dingen eigenlijk geregeld zijn in dat kleine landje dat Nederland heet. Als onderdaan van "mopper-en-klaag-natie numero uno", vergeet je dit al snel, maar als je te maken hebt met een ander land, andere cultuur en normen- en waarden, dan merk je - ik althans wel- hoe goed we het in Nederland voorelkaar hebben.
Het begon met het aantrekken van een aannemer. Na de roof in maart besloot ik dat het wijs zou zijn om diefijzer aan te laten leggen om de veranda heen van 'het huis'. Helaas super ontsierend en het is alsof je in een kooitje zit als je buiten wilt zitten, maar helaas ook heel erg noodzakelijk. Zo is het heel vanzelfsprekend, dat we in Nederland gerust 's avonds in onze tuin de barbeque ontsteken en lang genieten van een zwoele zomeravond. In Suriname heb je grote kans dat je wordt overvallen als je dat niet op een beschermd perceel of achter diefijzer doet.
Ik had me eerst goed ingelezen. In Suriname is - dat is dan wel weer lekker- 'facebook-dataverkeer' bij Digicel gratis. Veel bedrijven hebben dan ook geen gewone website, maar staan op Facebook. Ik heb weet- ik-niet-hoeveel van die pagina's bekeken en voornamelijk ook gekeken naar Nederlanders die in Suriname goede ervaring hadden met een aannemer. Zo kwam ik bij ene Roedijk uit. Prima offerte (beetje hoog arbeidsloon maar ach) en het ging voorspoedig. Ijzer zat er - dacht ik- prima op.
Mijnheer Kibrifasi zegt dan ook op een gegeven moment dat het spul klaar is en ik betaal de laatste termijn. Toen begon de ellende. Laswerk bleek amateuristisch en de voordeur sluit niet goed. Deur meegenomen door Roedijk. Zogezegd heeft ie het gerepareerd, afspraken maken en maar niet nakomen, weer bellen, weer niet nakomen etc. etc. Ik wacht ik nu nog steeds op die deur. Tijdens de vakantie hebben we het geheel dichtgemaakt zo goed het kon met een ladder en wat ijzeren staven, anders zit je nog niet rustig op je veranda. Wijze les: eenmaal betaald, kun je naar enige overige service c.q. werkzaamheden of reparaties fluiten. Letterlijk nu dus garantie tot aan de (weggenomen) deur.
Vinden we in Nederland het vanzelfsprekend dat we in zulke gevallen naar een consumentenorganisatie kunnen stappen... in Suriname is er niet zoiets. Je kunt hooguit naar de politie, waar je dus niet heen wilt, om aangifte te doen van oplichting (of in mijn geval 'ongeoorloofd wegnemen (eigenlijk 'weghouden') van reeds betaalde goederen).
Zo zijn er nog talloze zaken die in Nederland heel vanzelfsprekend zijn; goede gezondheidzorg bijvoorbeeld - lees voorgaande stukje over de gebroken voet van mijnheer Kibrifasi- of verkrijgbaarheid van medicijnen. Die schrikbarende berichten over de slechte gezondheidszorg zorgden er voor dat ik afgelopen maanden, naast het behoorlijk intens opfrissen van mijn reguliere EHBO kennis, ook heb leren hechten en ik heb een enorm complete EHBO set aangeschaft, inclusief tandheelkundige noodset.
Wat dacht je van zoiets simpels als 'vers en veilig voedsel' in een willekeurige supermarkt. Twee maal pakte ik een verpakking uit de schappen dat er verre van OK uit zag en bij nadere bestudering ook al ietsjes (lees: diverse maanden) over datum waren. Het is dus oppassen geblazen met wat je koopt. Je kunt nog het beste verse producten op de markt kopen ben ik van overtuigd -naast dat je de nationale economie en lokale middenstand er mee ondersteund in plaats van 'importspul' te kopen. Maar het is niet alleen wát je koopt, maar ook áls je het koopt moet je oppassen. Je moet het geld twee keer natellen want 'vergissen met' (lees: veel te weinig) teruggeven is in Suriname 'standaard praktijk'.
Goed wegennet? Goed en gestructureerd openbaar vervoer? In Suriname is het afhankelijk van waar je bent en welk tijdstip het is.
Ik heb begrepen dat zelfs het krijgen van je salaris - zeker als je bij de overheid werkt- niet vanzelfsprekend is. Salarissen veelal te laag om van rond te komen of worden simpelweg te laat (of zelfs niet) uitbetaald. Dat betekent dat het volk steeds armer wordt en teruggrijpt op minder ethisch gedrag zoals roof....
"Even pinnen" kunnen wij in Nederland zelfs 's avonds nog wel even doen (tenzij je de pech heb dat er net een plofkraak is gepland natuurlijk), maar in Suriname moet je zelfs overdag al op je hoede zijn om geld uit de muur te halen en in de winkels kun je niet zonder meer met 'Maestro' of creditcard betalen; daar moet je een Surinaamse rekening voor hebben. Het 'veiligste' is dus om een beperkt bedrag te pinnen - overdag- en dan direct inkopen te doen zodat je zo min mogelijk cash bij je hebt.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel (onthou; ik ben onderdaan van 'mopper-en-klaag-natie-numero-uno).
De mensen in Suriname zijn - ook al kijken ze vaak boos (laten we wel wezen: zou jij ook kijken als je jouw salaris niet kreeg uitbetaald) heel hartelijk en het weer, de natuur, het eten, de sfeer.... tja... er is veel dat het land Suriname te bieden heeft. Dat spreekt dan wel weer voor zichzelf...
Het begon met het aantrekken van een aannemer. Na de roof in maart besloot ik dat het wijs zou zijn om diefijzer aan te laten leggen om de veranda heen van 'het huis'. Helaas super ontsierend en het is alsof je in een kooitje zit als je buiten wilt zitten, maar helaas ook heel erg noodzakelijk. Zo is het heel vanzelfsprekend, dat we in Nederland gerust 's avonds in onze tuin de barbeque ontsteken en lang genieten van een zwoele zomeravond. In Suriname heb je grote kans dat je wordt overvallen als je dat niet op een beschermd perceel of achter diefijzer doet.
Ik had me eerst goed ingelezen. In Suriname is - dat is dan wel weer lekker- 'facebook-dataverkeer' bij Digicel gratis. Veel bedrijven hebben dan ook geen gewone website, maar staan op Facebook. Ik heb weet- ik-niet-hoeveel van die pagina's bekeken en voornamelijk ook gekeken naar Nederlanders die in Suriname goede ervaring hadden met een aannemer. Zo kwam ik bij ene Roedijk uit. Prima offerte (beetje hoog arbeidsloon maar ach) en het ging voorspoedig. Ijzer zat er - dacht ik- prima op.
Mijnheer Kibrifasi zegt dan ook op een gegeven moment dat het spul klaar is en ik betaal de laatste termijn. Toen begon de ellende. Laswerk bleek amateuristisch en de voordeur sluit niet goed. Deur meegenomen door Roedijk. Zogezegd heeft ie het gerepareerd, afspraken maken en maar niet nakomen, weer bellen, weer niet nakomen etc. etc. Ik wacht ik nu nog steeds op die deur. Tijdens de vakantie hebben we het geheel dichtgemaakt zo goed het kon met een ladder en wat ijzeren staven, anders zit je nog niet rustig op je veranda. Wijze les: eenmaal betaald, kun je naar enige overige service c.q. werkzaamheden of reparaties fluiten. Letterlijk nu dus garantie tot aan de (weggenomen) deur.
Vinden we in Nederland het vanzelfsprekend dat we in zulke gevallen naar een consumentenorganisatie kunnen stappen... in Suriname is er niet zoiets. Je kunt hooguit naar de politie, waar je dus niet heen wilt, om aangifte te doen van oplichting (of in mijn geval 'ongeoorloofd wegnemen (eigenlijk 'weghouden') van reeds betaalde goederen).
Zo zijn er nog talloze zaken die in Nederland heel vanzelfsprekend zijn; goede gezondheidzorg bijvoorbeeld - lees voorgaande stukje over de gebroken voet van mijnheer Kibrifasi- of verkrijgbaarheid van medicijnen. Die schrikbarende berichten over de slechte gezondheidszorg zorgden er voor dat ik afgelopen maanden, naast het behoorlijk intens opfrissen van mijn reguliere EHBO kennis, ook heb leren hechten en ik heb een enorm complete EHBO set aangeschaft, inclusief tandheelkundige noodset.
Wat dacht je van zoiets simpels als 'vers en veilig voedsel' in een willekeurige supermarkt. Twee maal pakte ik een verpakking uit de schappen dat er verre van OK uit zag en bij nadere bestudering ook al ietsjes (lees: diverse maanden) over datum waren. Het is dus oppassen geblazen met wat je koopt. Je kunt nog het beste verse producten op de markt kopen ben ik van overtuigd -naast dat je de nationale economie en lokale middenstand er mee ondersteund in plaats van 'importspul' te kopen. Maar het is niet alleen wát je koopt, maar ook áls je het koopt moet je oppassen. Je moet het geld twee keer natellen want 'vergissen met' (lees: veel te weinig) teruggeven is in Suriname 'standaard praktijk'.
Goed wegennet? Goed en gestructureerd openbaar vervoer? In Suriname is het afhankelijk van waar je bent en welk tijdstip het is.
Ik heb begrepen dat zelfs het krijgen van je salaris - zeker als je bij de overheid werkt- niet vanzelfsprekend is. Salarissen veelal te laag om van rond te komen of worden simpelweg te laat (of zelfs niet) uitbetaald. Dat betekent dat het volk steeds armer wordt en teruggrijpt op minder ethisch gedrag zoals roof....
"Even pinnen" kunnen wij in Nederland zelfs 's avonds nog wel even doen (tenzij je de pech heb dat er net een plofkraak is gepland natuurlijk), maar in Suriname moet je zelfs overdag al op je hoede zijn om geld uit de muur te halen en in de winkels kun je niet zonder meer met 'Maestro' of creditcard betalen; daar moet je een Surinaamse rekening voor hebben. Het 'veiligste' is dus om een beperkt bedrag te pinnen - overdag- en dan direct inkopen te doen zodat je zo min mogelijk cash bij je hebt.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel (onthou; ik ben onderdaan van 'mopper-en-klaag-natie-numero-uno).
De mensen in Suriname zijn - ook al kijken ze vaak boos (laten we wel wezen: zou jij ook kijken als je jouw salaris niet kreeg uitbetaald) heel hartelijk en het weer, de natuur, het eten, de sfeer.... tja... er is veel dat het land Suriname te bieden heeft. Dat spreekt dan wel weer voor zichzelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten