Zondagochtend werken we - net zoals de afgelopen dagen- rustig aan huis- en tuin als er ineens een onverwachtte gast midden op het terrein staat. De afgelopen dagen hebben we haar vaker gezien. Eerst hield ze alles in de gaten vanaf het terrein van de overburen, liep vervolgens naar het overwoekerde perceel daarnaast en bleef dan vanuit het struikgewas naar ons kijken. De dagen er na kwam ze steeds iets dichterbij, maar ze kwam nooit op ons perceel, ze bleef op de 'bruggetjes' en liep dan weer verder.
Tot vandaag.
Ineens staat ze midden op het perceel en kijkt wat knarrig naar wat we aan het doen zijn. Ik wil op haar aflopen, maar daar wil ze niks van weten en keert na mij even uitvoerig te hebben bekeken weer naar de weg terug.
Ik roep nog naar haar: "Streep, Streepie!!", maar ze loopt onververstoord verder.
***
Vanaf het moment dat ik in februari terug vloog naar Nederland, zijn mijn gedachten bij mijn twee 'canine' beschermers geweest. Streepie (het oudje) en Herta (de naar aandacht smachtende herder) bleven achter bij het huis.
Mijnheer Kibrifasi zou een nieuw huis voor ze zoeken, maar zou ze eerst nog enkele weken rond het huis laten en voeren. Met honden op je perceel heb je een kleinere kans op inbraken c.q. roof.
Helaas was dat in dit geval niet zo.
Ik belde - ik was toen ruim drie weken terug - mijnheer Kibrifasi op om te vragen hoe het ging. Normaliter hebben we dan gewoon een gesprekje, maar nu zou hij later terug bellen.
Pas veel later belde hij terug. Hij was bij het huis geweest. Er was ingebroken. De voordeur was geforceerd, slot en sponning kapot, container open. Dozen over het terrein verspreid. Televisie, dvd-speler, radio en gasbom zijn geroofd, evenals de bushcutter en nog wat ander electrisch gereedschap uit de container. De politie was ter plaatse geweest en had een rapport opgemaakt.
Mijnheer Kibrifasi vertelt dat niemand iets heeft gezien, maar dat ik normaal in Suriname. Niemand heeft ooit iets gezien. Niemand wil iets met de politie te maken hebben of een bezoekje van dezelfde rovers krijgen. Al ben ik er nog niet helemaal over uit wat men erger vindt.
Mijnheer Kibrifasi zegt verder dat hij bij het lopen naar de container is gestruikeld en dat hij zijn voet heeft bezeerd. Hij moest daarvoor eerst naar dokter, daarna naar het ziekenhuis voor foto's en -vier uur later (!!) - kon hij weer bij de dokter in het ziekenhuis terug voor de uitslag. Zo gaan dingen in Su; het is niet zo dat alles in één keer wordt geregeld. Je moet blijkbaar overal aparte afspraken voor maken en kunt dan de pech hebben om uren te moeten wachten op de volgende stap. Mijnheer Kibrifasi, heeft de pech dat zijn voet gebroken blijkt te zijn. Hij heeft nu gips en krukken.
Ik vraag naar de honden. Hebben die niet gewaakt? Waren ze al weg naar een nieuw huis?
Dat blijkt niet het geval.
De rovers wisten blijkbaar van de honden op het perceel en ze zijn voorbereid gekomen. Ze hebben de honden geprobeerd te vergiftigen, maar beiden hebben het gelukkig overleefd. Al is Herta -blijkbaar - geslagen waardoor ze een kreupel poot heeft. Streepie heeft hij wel even gezien, maar ze blijft in het hoge gewas van het naastgelegen perceel en weigert ook maar in de buurt te komen.
Herta is kort daarop door een man - wel bekend bij mijnheer Kibrifasi - opgehaald en naar de dierenarts gebracht. In ruil daarvoor wilde hij haar graag houden. Wie de man is, weet ik niet. Ik hoop maar dat Herta inderdaad goed terecht is gekomen, want ik zal haar - ook later - niet meer zien.
Streepie was - en is- een apart geval. Het oudje laat zich niet vermurven om te verhuizen. Uiteindelijk schijnt - volgens mijnheer Kibrifasi althans- ze opgevangen te zijn door één van de buren. Al weet ik nog steeds niet welke van de buren dat is...
Hoe dan ook, ze heeft blijkbaar besloten, na wat voorverkenning, dat nu er weer reuring is bij het huis zij ook weer welkom is of misschien laat ze zich nu gewoon zien na een paar dagen observeren. Want hier en daar vind manlief plekken in de tuin die duidelijk 'dutplekjes' of 'schuilplekjes' zijn. Streepie lijkt niet van plan te zijn geweest ooit te vertrekken.
***
Ik tuur naar het struikgewas van het perceel schuin aan de overzijde waar Streepie naar toe is gelopen en zie dat ze - net als afgelopen dagen- tussen het gras ligt. Ze houdt ons nauwlettend in de gaten.
Streepie is terug.
Tot vandaag.
Ineens staat ze midden op het perceel en kijkt wat knarrig naar wat we aan het doen zijn. Ik wil op haar aflopen, maar daar wil ze niks van weten en keert na mij even uitvoerig te hebben bekeken weer naar de weg terug.
Ik roep nog naar haar: "Streep, Streepie!!", maar ze loopt onververstoord verder.
***
Vanaf het moment dat ik in februari terug vloog naar Nederland, zijn mijn gedachten bij mijn twee 'canine' beschermers geweest. Streepie (het oudje) en Herta (de naar aandacht smachtende herder) bleven achter bij het huis.
Mijnheer Kibrifasi zou een nieuw huis voor ze zoeken, maar zou ze eerst nog enkele weken rond het huis laten en voeren. Met honden op je perceel heb je een kleinere kans op inbraken c.q. roof.
Helaas was dat in dit geval niet zo.
Ik belde - ik was toen ruim drie weken terug - mijnheer Kibrifasi op om te vragen hoe het ging. Normaliter hebben we dan gewoon een gesprekje, maar nu zou hij later terug bellen.
Pas veel later belde hij terug. Hij was bij het huis geweest. Er was ingebroken. De voordeur was geforceerd, slot en sponning kapot, container open. Dozen over het terrein verspreid. Televisie, dvd-speler, radio en gasbom zijn geroofd, evenals de bushcutter en nog wat ander electrisch gereedschap uit de container. De politie was ter plaatse geweest en had een rapport opgemaakt.
Mijnheer Kibrifasi vertelt dat niemand iets heeft gezien, maar dat ik normaal in Suriname. Niemand heeft ooit iets gezien. Niemand wil iets met de politie te maken hebben of een bezoekje van dezelfde rovers krijgen. Al ben ik er nog niet helemaal over uit wat men erger vindt.
Mijnheer Kibrifasi zegt verder dat hij bij het lopen naar de container is gestruikeld en dat hij zijn voet heeft bezeerd. Hij moest daarvoor eerst naar dokter, daarna naar het ziekenhuis voor foto's en -vier uur later (!!) - kon hij weer bij de dokter in het ziekenhuis terug voor de uitslag. Zo gaan dingen in Su; het is niet zo dat alles in één keer wordt geregeld. Je moet blijkbaar overal aparte afspraken voor maken en kunt dan de pech hebben om uren te moeten wachten op de volgende stap. Mijnheer Kibrifasi, heeft de pech dat zijn voet gebroken blijkt te zijn. Hij heeft nu gips en krukken.
Ik vraag naar de honden. Hebben die niet gewaakt? Waren ze al weg naar een nieuw huis?
Dat blijkt niet het geval.
De rovers wisten blijkbaar van de honden op het perceel en ze zijn voorbereid gekomen. Ze hebben de honden geprobeerd te vergiftigen, maar beiden hebben het gelukkig overleefd. Al is Herta -blijkbaar - geslagen waardoor ze een kreupel poot heeft. Streepie heeft hij wel even gezien, maar ze blijft in het hoge gewas van het naastgelegen perceel en weigert ook maar in de buurt te komen.
Herta is kort daarop door een man - wel bekend bij mijnheer Kibrifasi - opgehaald en naar de dierenarts gebracht. In ruil daarvoor wilde hij haar graag houden. Wie de man is, weet ik niet. Ik hoop maar dat Herta inderdaad goed terecht is gekomen, want ik zal haar - ook later - niet meer zien.
Streepie was - en is- een apart geval. Het oudje laat zich niet vermurven om te verhuizen. Uiteindelijk schijnt - volgens mijnheer Kibrifasi althans- ze opgevangen te zijn door één van de buren. Al weet ik nog steeds niet welke van de buren dat is...
Hoe dan ook, ze heeft blijkbaar besloten, na wat voorverkenning, dat nu er weer reuring is bij het huis zij ook weer welkom is of misschien laat ze zich nu gewoon zien na een paar dagen observeren. Want hier en daar vind manlief plekken in de tuin die duidelijk 'dutplekjes' of 'schuilplekjes' zijn. Streepie lijkt niet van plan te zijn geweest ooit te vertrekken.
***
Ik tuur naar het struikgewas van het perceel schuin aan de overzijde waar Streepie naar toe is gelopen en zie dat ze - net als afgelopen dagen- tussen het gras ligt. Ze houdt ons nauwlettend in de gaten.
Streepie is terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten