Live Discovery

Op maandag besluiten manlief en ik eerst grind te gaan kopen voor 'tegen het huis aan'. De regens spatten het zand ontzettend op het huis en doordat het zand gelig is, krijgt het huis ook een vieze gelige kleur aan de onderzijde. Bovendien dient het grind als 'stille waakhond'; je kunt er onmogelijk over heen lopen (en dus rond het huis sluipen) zonder dat je het hoort.

We bestellen 6 kuub bij Kuldipsingh en rekenen af. De vracht wordt in twee keer geleverd in een klein truckje, want een grote kan bij ons niet komen. We denken dat het wel even zal duren voor het geleverd wordt, maar we zijn blij dat we niet tussendoor boodschappen zijn gaan doen, want nog geen tien minuten nadat we thuis zijn, rijdt het eerste truckje al het pad op, lost de lading en gaat gelijk de tweede halen. Als we de berg grind bekijken, hebben we (manlief vrees ik) wel wat te doen nog. 

Daarna besluiten we richting Moengo te rijden, vér voordat we daar zijn, wel ruim voorbij Tamanredjo keren we echter al om. Het is één lange rechte weg en het is een bloedhete dag, de thermometer bij 'Kuldipsingh' gaf 37 graden aan.... Bovendien is het verder dan we van te voren hadden ingeschat. 

De weg er naar toe is van prima kwaliteit, maar echt opschieten doet het niet en in Suriname zijn ook niet veel terrasjes - behalve in Paramaribo zelf- waar je even een relaxte pauze kunt nemen en als er één ding is dat je beter niet kunt doen in Suriname is even langs de weg stoppen en in de berm relaxen. De kranten staan dagelijks vol berichten van mensen die beroofd worden. 

Op de weg terug gaat de telefoon. Het is het postbedrijf en ze willen de doos graag bezorgen. Ik spreek met hen af dat ze na drieën terecht kunnen en leg hen uit waar ze moeten zijn. Ik zie er naar uit mijn spulletjes te ontvangen! 
De afgelopen maanden heb ik behoorlijk wat bijelkaar verzameld (lees ook: "verzamelwoede-en-harinkjes")  en ik kan niet wachten om het huis wat huiselijker te maken, naast dat ook onze goede werkhandschoenen én laarzen in de doos zitten, maar nóg meer kijk ik uit naar het zwembad, zeker met dit warme weer!

Uiteraard staat de bezorger bij het andere huis met hetzelfde adres. Na wel drie keer uitleggen, heel wat heen-en-weer bellen en uiteindelijk maar langs de hoofdweg staan om aan te geven waar hij moet zijn, hobbelt het busje het perceel op en kunnen we even daarna aan het uitpakken.

Hij staat, maar moet nog wel 'even' vol

Manlief begint gelijk aan het opzetten van het zwembad, al zal het zeker nog anderhalve dag duren voordat we daarna er in kunnen, want met bijna 2000(!) liter water dat uit een lullig tuinslangetje moet komen waar bijna geen waterdruk op staat duurt het even voor hij vol is. 

Ik ben ondertussen verwoed bezig om een schoenenrek in elkaar te zetten, lampjes in de keuken (op batterijen), kussens op de bank en wat nog niet meer neer te zetten en te leggen. Als de schemering invalt staat het bad, loopt het water en is de kamer een stuk huiselijker. 

Grappig genoeg heeft Streepie besloten dat het goed toeven is onder de auto en ze is dan ook alles aan het gadeslaan vanonder de achterbumper. Ze vindt het bad volgens mij maar vreemd.

We zitten na gedane arbeid, beiden tevreden op de veranda en kijken hoe de vleermuizen uitvliegen, die blijkbaar hun huis hebben onder ons dak, al zijn we ons ook al een aantal malen een hoedje geschrokken als er een exemplaar door het huis vliegt. In eerste instantie was mijn reactie dat ze weg moesten, bang voor hondsdolheid. In tweede instantie besef ik me dat ik ongetwijfeld overdrijf. Ze vangen namelijk ook een hoop vliegend ongedierte en we nemen de 'ongemakken' van de diertjes (ze laten hier en daar nog wel wat achter en het schrikken) dan ook graag voor lief, bovendien vinden we het reuze gaaf dat we 'live Discovery' hebben zo op onze veranda...