Live Discovery

Op maandag besluiten manlief en ik eerst grind te gaan kopen voor 'tegen het huis aan'. De regens spatten het zand ontzettend op het huis en doordat het zand gelig is, krijgt het huis ook een vieze gelige kleur aan de onderzijde. Bovendien dient het grind als 'stille waakhond'; je kunt er onmogelijk over heen lopen (en dus rond het huis sluipen) zonder dat je het hoort.

We bestellen 6 kuub bij Kuldipsingh en rekenen af. De vracht wordt in twee keer geleverd in een klein truckje, want een grote kan bij ons niet komen. We denken dat het wel even zal duren voor het geleverd wordt, maar we zijn blij dat we niet tussendoor boodschappen zijn gaan doen, want nog geen tien minuten nadat we thuis zijn, rijdt het eerste truckje al het pad op, lost de lading en gaat gelijk de tweede halen. Als we de berg grind bekijken, hebben we (manlief vrees ik) wel wat te doen nog. 

Daarna besluiten we richting Moengo te rijden, vér voordat we daar zijn, wel ruim voorbij Tamanredjo keren we echter al om. Het is één lange rechte weg en het is een bloedhete dag, de thermometer bij 'Kuldipsingh' gaf 37 graden aan.... Bovendien is het verder dan we van te voren hadden ingeschat. 

De weg er naar toe is van prima kwaliteit, maar echt opschieten doet het niet en in Suriname zijn ook niet veel terrasjes - behalve in Paramaribo zelf- waar je even een relaxte pauze kunt nemen en als er één ding is dat je beter niet kunt doen in Suriname is even langs de weg stoppen en in de berm relaxen. De kranten staan dagelijks vol berichten van mensen die beroofd worden. 

Op de weg terug gaat de telefoon. Het is het postbedrijf en ze willen de doos graag bezorgen. Ik spreek met hen af dat ze na drieën terecht kunnen en leg hen uit waar ze moeten zijn. Ik zie er naar uit mijn spulletjes te ontvangen! 
De afgelopen maanden heb ik behoorlijk wat bijelkaar verzameld (lees ook: "verzamelwoede-en-harinkjes")  en ik kan niet wachten om het huis wat huiselijker te maken, naast dat ook onze goede werkhandschoenen én laarzen in de doos zitten, maar nóg meer kijk ik uit naar het zwembad, zeker met dit warme weer!

Uiteraard staat de bezorger bij het andere huis met hetzelfde adres. Na wel drie keer uitleggen, heel wat heen-en-weer bellen en uiteindelijk maar langs de hoofdweg staan om aan te geven waar hij moet zijn, hobbelt het busje het perceel op en kunnen we even daarna aan het uitpakken.

Hij staat, maar moet nog wel 'even' vol

Manlief begint gelijk aan het opzetten van het zwembad, al zal het zeker nog anderhalve dag duren voordat we daarna er in kunnen, want met bijna 2000(!) liter water dat uit een lullig tuinslangetje moet komen waar bijna geen waterdruk op staat duurt het even voor hij vol is. 

Ik ben ondertussen verwoed bezig om een schoenenrek in elkaar te zetten, lampjes in de keuken (op batterijen), kussens op de bank en wat nog niet meer neer te zetten en te leggen. Als de schemering invalt staat het bad, loopt het water en is de kamer een stuk huiselijker. 

Grappig genoeg heeft Streepie besloten dat het goed toeven is onder de auto en ze is dan ook alles aan het gadeslaan vanonder de achterbumper. Ze vindt het bad volgens mij maar vreemd.

We zitten na gedane arbeid, beiden tevreden op de veranda en kijken hoe de vleermuizen uitvliegen, die blijkbaar hun huis hebben onder ons dak, al zijn we ons ook al een aantal malen een hoedje geschrokken als er een exemplaar door het huis vliegt. In eerste instantie was mijn reactie dat ze weg moesten, bang voor hondsdolheid. In tweede instantie besef ik me dat ik ongetwijfeld overdrijf. Ze vangen namelijk ook een hoop vliegend ongedierte en we nemen de 'ongemakken' van de diertjes (ze laten hier en daar nog wel wat achter en het schrikken) dan ook graag voor lief, bovendien vinden we het reuze gaaf dat we 'live Discovery' hebben zo op onze veranda...

Vanzelfsprekend?

In de afgelopen maanden ben ik gaan beseffen hoeveel ik vanzelfsprekend vind en hoe goed dingen eigenlijk geregeld zijn in dat kleine landje dat Nederland heet. Als onderdaan van "mopper-en-klaag-natie numero uno", vergeet je dit al snel, maar als je te maken hebt met een ander land, andere cultuur en normen- en waarden, dan merk je - ik althans wel- hoe goed we het in Nederland voorelkaar hebben.

Het begon met het aantrekken van een aannemer. Na de roof in maart besloot ik dat het wijs zou zijn om diefijzer aan te laten leggen om de veranda heen van 'het huis'. Helaas super ontsierend en het is alsof je in een kooitje zit als je buiten wilt zitten, maar helaas ook heel erg noodzakelijk. Zo is het heel vanzelfsprekend, dat we in Nederland gerust 's avonds in onze tuin de barbeque ontsteken en lang genieten van een zwoele zomeravond. In Suriname heb je grote kans dat je wordt overvallen als je dat niet op een beschermd perceel of achter diefijzer doet. 

Ik had me eerst goed ingelezen. In Suriname is - dat is dan wel weer lekker- 'facebook-dataverkeer' bij Digicel gratis. Veel bedrijven hebben dan ook geen gewone website, maar staan op Facebook. Ik heb weet- ik-niet-hoeveel van die pagina's bekeken en voornamelijk ook gekeken naar Nederlanders die in Suriname goede ervaring hadden met een aannemer. Zo kwam ik bij ene Roedijk uit. Prima offerte (beetje hoog arbeidsloon maar ach) en het ging voorspoedig. Ijzer zat er - dacht ik- prima op.
Mijnheer Kibrifasi zegt dan ook op een gegeven moment dat het spul klaar is en ik betaal de laatste termijn. Toen begon de ellende. Laswerk bleek amateuristisch en de voordeur sluit niet goed. Deur meegenomen door Roedijk. Zogezegd heeft ie het gerepareerd, afspraken maken en maar niet nakomen, weer bellen, weer niet nakomen etc. etc.  Ik wacht ik nu nog steeds op die deur. Tijdens de vakantie hebben we het geheel dichtgemaakt zo goed het kon met een ladder en wat ijzeren staven, anders zit je nog niet rustig op je veranda. Wijze les: eenmaal betaald, kun je naar enige overige service c.q. werkzaamheden of reparaties fluiten. Letterlijk nu dus garantie tot aan de (weggenomen) deur. 

Vinden we in Nederland het vanzelfsprekend dat we in zulke gevallen naar een consumentenorganisatie kunnen stappen... in Suriname is er niet zoiets. Je kunt hooguit naar de politie, waar je dus niet heen wilt, om aangifte te doen van oplichting (of in mijn geval 'ongeoorloofd wegnemen (eigenlijk 'weghouden') van reeds betaalde goederen). 

Zo zijn er nog talloze zaken die in Nederland heel vanzelfsprekend zijn; goede gezondheidzorg bijvoorbeeld - lees voorgaande stukje over de gebroken voet van mijnheer Kibrifasi- of verkrijgbaarheid van medicijnen. Die schrikbarende berichten over de slechte gezondheidszorg zorgden er voor dat ik afgelopen maanden, naast het behoorlijk intens opfrissen van mijn reguliere EHBO kennis, ook heb leren hechten en ik heb een enorm complete EHBO set aangeschaft, inclusief tandheelkundige noodset. 

Wat dacht je van zoiets simpels als 'vers en veilig voedsel' in een willekeurige supermarkt. Twee maal pakte ik een verpakking uit de schappen dat er verre van OK uit zag en bij nadere bestudering ook al ietsjes (lees: diverse maanden) over datum waren. Het is dus oppassen geblazen met wat je koopt. Je kunt nog het beste verse producten op de markt kopen ben ik van overtuigd -naast dat je de nationale economie en lokale middenstand er mee ondersteund in plaats van 'importspul' te kopen. Maar het is niet alleen wát je koopt, maar ook áls je het koopt moet je oppassen. Je moet het geld twee keer natellen want 'vergissen met' (lees: veel te weinig) teruggeven is in Suriname 'standaard praktijk'.

Goed wegennet? Goed en gestructureerd openbaar vervoer? In Suriname is het afhankelijk van waar je bent en welk tijdstip het is. 
Ik heb begrepen dat zelfs het krijgen van je salaris - zeker als je bij de overheid werkt- niet vanzelfsprekend is. Salarissen veelal te laag om van rond te komen of worden simpelweg te laat (of zelfs niet) uitbetaald. Dat betekent dat het volk steeds armer wordt en teruggrijpt op minder ethisch gedrag zoals roof....

"Even pinnen" kunnen wij in Nederland zelfs 's avonds nog wel even doen (tenzij je de pech heb dat er net een plofkraak is gepland natuurlijk), maar in Suriname moet je zelfs overdag al op je hoede zijn om geld uit de muur te halen en in de winkels kun je niet zonder meer met 'Maestro' of creditcard betalen; daar moet je een Surinaamse rekening voor hebben. Het 'veiligste' is dus om een beperkt bedrag te pinnen - overdag-  en dan direct inkopen te doen zodat je zo min mogelijk cash bij je hebt.

Toch is het niet allemaal kommer en kwel (onthou; ik ben onderdaan van 'mopper-en-klaag-natie-numero-uno). 
De mensen in Suriname zijn - ook al kijken ze vaak boos (laten we wel wezen: zou jij ook kijken als je jouw salaris niet kreeg uitbetaald) heel hartelijk en het weer, de natuur, het eten, de sfeer.... tja... er is veel dat het land Suriname te bieden heeft. Dat spreekt dan wel weer voor zichzelf...

Onverwacht bezoek met een staartje...

Zondagochtend werken we - net zoals de afgelopen dagen- rustig aan huis- en tuin als er ineens een onverwachtte gast midden op het terrein staat. De afgelopen dagen hebben we haar vaker gezien. Eerst hield ze alles in de gaten vanaf het terrein van de overburen, liep vervolgens naar het overwoekerde perceel daarnaast en bleef dan vanuit het struikgewas naar ons kijken. De dagen er na kwam ze steeds iets dichterbij, maar ze kwam nooit op ons perceel, ze bleef op de 'bruggetjes' en liep dan weer verder. 

Tot vandaag. 

Ineens staat ze midden op het perceel en kijkt wat knarrig naar wat we aan het doen zijn. Ik wil op haar aflopen, maar daar wil ze niks van weten en keert na mij even uitvoerig te hebben bekeken weer naar de weg terug. 
Ik roep nog naar haar: "Streep, Streepie!!", maar ze loopt onververstoord verder. 

***

Vanaf het moment dat ik in februari terug vloog naar Nederland, zijn mijn gedachten bij mijn twee 'canine' beschermers geweest. Streepie (het oudje) en Herta (de naar aandacht smachtende herder) bleven achter bij het huis.

Mijnheer Kibrifasi zou een nieuw huis voor ze zoeken, maar zou ze eerst nog enkele weken rond het huis laten en voeren. Met honden op je perceel heb je een kleinere kans op inbraken c.q. roof. 

Helaas was dat in dit geval niet zo. 

Ik belde - ik was toen ruim drie weken terug - mijnheer Kibrifasi op om te vragen hoe het ging. Normaliter hebben we dan gewoon een gesprekje, maar nu zou hij later terug bellen. 

Pas veel later belde hij terug. Hij was bij het huis geweest. Er was ingebroken. De voordeur was geforceerd, slot en sponning kapot, container open. Dozen over het terrein verspreid. Televisie, dvd-speler, radio en gasbom zijn geroofd, evenals de bushcutter en nog wat ander electrisch gereedschap uit de container. De politie was ter plaatse geweest en had een rapport opgemaakt. 

Mijnheer Kibrifasi vertelt dat niemand iets heeft gezien, maar dat ik normaal in Suriname. Niemand heeft ooit iets gezien. Niemand wil iets met de politie te maken hebben of een bezoekje van dezelfde rovers krijgen. Al ben ik er nog niet helemaal over uit wat men erger vindt. 

Mijnheer Kibrifasi zegt verder dat hij bij het lopen naar de container is gestruikeld en dat hij zijn voet heeft bezeerd. Hij moest daarvoor eerst naar dokter, daarna naar het ziekenhuis voor foto's en -vier uur later (!!) - kon hij weer bij de dokter in het ziekenhuis terug voor de uitslag. Zo gaan dingen in Su; het is niet zo dat alles in één keer wordt geregeld. Je moet blijkbaar overal aparte afspraken voor maken en kunt dan de pech hebben om uren te moeten wachten op de volgende stap. Mijnheer Kibrifasi, heeft de pech dat zijn voet gebroken blijkt te zijn. Hij heeft nu gips en krukken.

Ik vraag naar de honden. Hebben die niet gewaakt?  Waren ze al weg naar een nieuw huis? 

Dat blijkt niet het geval. 

De rovers wisten blijkbaar van de honden op het perceel en ze zijn voorbereid gekomen. Ze hebben de honden geprobeerd te vergiftigen, maar beiden hebben het gelukkig overleefd. Al is Herta -blijkbaar - geslagen waardoor ze een kreupel poot heeft. Streepie heeft hij wel even gezien, maar ze blijft in het hoge gewas van het naastgelegen perceel en weigert ook maar in de buurt te komen. 

Herta is kort daarop door een man - wel bekend bij mijnheer Kibrifasi -  opgehaald en naar de dierenarts gebracht. In ruil daarvoor wilde hij haar graag houden. Wie de man is, weet ik niet. Ik hoop maar dat Herta inderdaad goed terecht is gekomen, want ik zal haar - ook later - niet meer zien.

Streepie was  - en is-  een apart geval. Het oudje laat zich niet vermurven om te verhuizen. Uiteindelijk schijnt - volgens mijnheer Kibrifasi althans- ze opgevangen te zijn door één van de buren. Al weet ik nog steeds niet welke van de buren dat is...

Hoe dan ook, ze heeft blijkbaar besloten, na wat voorverkenning, dat nu er weer reuring is bij het huis zij ook weer welkom is of misschien laat ze zich nu gewoon zien na een paar dagen observeren. Want hier en daar vind manlief plekken in de tuin die duidelijk 'dutplekjes'  of 'schuilplekjes' zijn. Streepie lijkt niet van plan te zijn geweest ooit te vertrekken.

***

Ik tuur naar het struikgewas van het perceel schuin aan de overzijde waar Streepie naar toe is gelopen en zie dat ze - net als afgelopen dagen- tussen het gras ligt. Ze houdt ons nauwlettend in de gaten. 

Streepie is terug.

Rijen, rijen, rijen in een wagentje...

Eindelijk heb ik weer internetverbinding op mijn mobiel. Het gaat hier een beetje af-en-aan, maar ik heb deze zaterdagochtend eindelijk even wat kunnen browsen naar de bedrijven die autootjes verhuren en die ik had gevonden in de Surinaamse telefoongids, welke gelijk ook een soort Gouden Gids is.

Mijnheer Kibrifasi had me zijn auto aangeboden, maar dat voelde op de één of andere manier niet helemaal goed en de afgelopen dagen leek hij die auto zelf ook behoorlijk nodig te hebben. Ik huur dus liever zelf een karretje, dan ben ik ook minder 'verschuldigd'. 

Ik vind een bedrijfje in Paramaribo dat nog tot twee uur vanmiddag open is en redelijk is geprijsd. Dus manlief en ik gaan weer met de bus naar de stad. Het is nu echter zaterdag en een stuk minder druk met mensen die met de bus reizen, we wachten ruim veertig minuten bij de buurtsuper tot er een bus komt die ons naar de stad brengt. 

Het autootje voor de komende weken
('ze' spreekt overigens Japanse aanwijzingen)

Dit keer lopen we nagenoeg direct de goede kant op en gelukkig komen we nog ruim op tijd aan bij de verhuurder. Een ruim kwartier later rijden we het parkeerplaatsje af. Het is een beetje wennen omdat je aan de 'verkeerde kant' van de auto en ook de weg zit, maar al snel gaan we "gewoon" in het verkeer mee. Tijd voor een wandelingetje.

Eerst rijden we langs 'Varrosiaux', een leverancier van verf. Daar haal ik 5 gallon primer en 5 gallon buitenlatex in een lichtblauwe kleur. Ik ben benieuwd hoe dat er straks op het huis uit gaat zien. Hoe dan ook; het is vast netter dan de betonlook die het nu heeft.

Met de emmers nog achterin gaan we vervolgens op pad. Ik besluit om richting Groningen te rijden. We zetten de airconditioning niet aan, maar wel de raampjes lekker open; dat scheelt straks ook weer wanneer je uit de auto stapt en dan is de overgang immers niet zo groot.

In Groningen zitten we even langs de Saramaccarivier te genieten van het uitzicht. Helaas is de steiger afgesloten, want die is al te ver vergaan, het is -lijkt het- lang geleden dat daar mensen op zijn geweest. We zitten dus op een betonrand naast de steiger, totdat een best grote spin en vervolgens een of ander raar insect voorbij komt en we besluiten verder te gaan.

In tegenstelling tot in Februari waar we vanaf Groningen de weg terug reden, rij ik nu verder richting de Oost-West verbinding (ook wel 5e rijweg) naar de Saramaccabrug. We rijden via de Wayamboweg, Garnizoenspad en de Kwattaweg, Paramaribo weer in. Op de Kwattaweg stoppen we, nog nèt voor sluitingstijd bij een perceel waar diverse planten worden verkocht. Met een kofferbak vol met plantjes en wat palmen rijden we door naar de Subways die we net even verderop hebben gespot om - zij het late- lunch te eten.

Yin Du market aan Highway (foto: Socrates Arrais)

Na de lunch rijden we via de prachtige Sint Petrus en Paulus basiliek - die helaas al gesloten is en we niet kunnen bezichtigen - en de Waterkant weer naar Highway (drukte bij het uitrijden van Paramaribo!) na een korte stop bij Yin Du supermarkt, komen we even later weer aan bij het huis.

Manlief duikt gelijk te tuin in om de plantjes te poten en ik trek de emmer primer open om de eerste muur van een laag te voorzien. De zon is nu - na vijven- niet zo fel meer en het is nog heerlijk een kleine twee uur klussen voor de zon ondergaat en er niet voldoende licht meer is.

Voortuintje 

Net na zevenen is de eerste muur wit(tig) en hebben de plantjes hun plekje gekregen. Met een koud drankje genieten we vanaf de veranda van de bloemetjes die nu de voortuin sieren. Het begint al wat te worden zo!