Vertaald: twee jaar!!! mijn God.
Het is al weer (bijna) twee jaar geleden dat ik hier 'blogde'....
Afgelopen weken denk ik steeds vaker aan Sranan. De laatste keer dat ik er was, was kerst en oud-en-nieuw ... let wel 2021/ 2022. Manlief en ik zijn naar een nieuwbouwhuis verhuisd in Februari en zaten vanaf November in een anti-kraak woning. We wilden onze eigen 'pusi pusi' namelijk niet naar een pension brengen te midden van al die veranderingen, dus kozen we voor een sobere verblijfplaats waar we met onze 'Mozzie' heen konden.
Nu ik (weer) gesettled ben gaan mijn gedachten steeds vaker naar soberder leven. Ik leef nu - geef ik toe- in extreme (voor mij dan) luxe. Supermooi huis, vrijstaand met alles dat mijn hartje begeert. Maar ik moet bekennen dat ik steeds vaker denk aan minder werken, meer zelfredzaamheid. Meer leven naar 'bioritme'... minder naar 'moeten' en 'geleefd worden'. Op staan wanneer de zon op komt, gaan slapen wanneer je lijf dat aangeeft...
Ik besef mij - ondanks alle bedenkingen die ik had- mijn oom voor mij een deur naar vrijheid heeft geopend. Eéntje die ik tot nu toe niet gewaardeerd heb en waarvan ik nu steeds vaker de échte waarde begin te snappen. Die vrijheid gaat weliswaar met soberheid. Dat is een prijs die ik nu simpelweg nu niet wíl betalen, maar steeds vaker gaan mijn gedachten naar OF het wellicht niet beter is... OF het mogelijk is... alles achter laten en er voor gaan... Zelfredzaamheid gaat zeker met offers ten aanzien van luxe namelijk en het is ook echt hard werken. Zelf groenten telen, zelf kaas maken, zelf brood bakken, zelf reinigings- en verzorgingsmiddelen maken.. het is écht super veel werk.
Upside: ik kan dit gewoon! Weet ik, want ik doe dit nu ook al.
Inmiddels weet ik gewoon dat wat op mijn weg geworpen wordt. Ik KAN het. 'I will survive'!
Maar goed... terug naar de dagelijkse beslommeringen. Vooralsnog heb ik een goede baan in Nederland, mooi huis, mooi leven... waarom verlang ik dan zo naar dat land waar mijn 'kunbatey' (navelstreng) niet ligt? (ik ben er immers niet geboren)...
A kondre taki na mi kwataki...
Het land spreekt naar mijn hart...
Vooralsnog moet ik het doen met de gedachten dat wij elkaar wederzien in oktober dit jaar... wie weet wat het brengt. Ik heb zó veel gedachten, zó veel ideeën ... zou ik morgen een mooi geldsom ontvangen (loterij of anderzijds) dan zou ik waarschijnlijk alles achterlaten en 'gaan voor die banaan' (of go fu bana)
Komende tijd hoop ik weer wat kleine avonturen tussen 'toen en nu'... te beschrijven (historisch bezien) tot ik in het vliegtuig naar mijn lobi kondre zit en weer van actueler aard kan schrijven....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten