Letterlijk "De roofvogel mist de kleine vogel, hij grijpt droge bladeren...wat in het Nederlands vertaalt als "beter iets dan niets".
En zo was het. Manlief en ik kijken beteuterd naar de inhoud van de kluislade. De inhoud is een weerspiegeling in het klein van het huis toen ik er net kwam in februari. We tellen een meervoud van lege plastic tasjes, meerdere boodschappenlijstjes en lege papiertjes. Geen sieraden die van mijn opa en oma zijn geweest in ieder geval.
Ik bedenk mij dat ik ook een politierapport heb gevonden in het huis van een inbraak waarbij diverse sieraden gestolen zijn; daar moeten die dan ongetwijfeld bij hebben gezeten óf mijn oom moet ze reeds langer geleden hebben verkocht.
Ik hoopte verder een brief te vinden of iets dergelijks of een boekje met instructies, maar ook die zitten niet in de lade.
Nadat we de lade hebben uitgemest, zien we helemaal onderin een mapje met papieren...
Ik open het mapje. Het zijn de oorspronkelijke akten van de stichting die mijn oom heeft opgericht en de oorspronkelijke eigendoms/aankoopakten van de gronden. Ook zitten er alle exemplaren in van eventuele aanpassingen die in de loop van de tijd bij de notaris zijn gedaan en ze zijn allen voorzien van stempels en zegels. Ik lees: "opvolgend bestuurder is..." en ja, dat ben ik toch echt.
We doen de papieren weer in het mapje en in een plastic tasje en sluiten de nu lege lade.
SInds dat ik wist dat er een kluis was is mijn fantasie soms rijkelijk met mij op de loop gegaan en andere keren was de inhoud precies zoals ik deze nu heb aantroffen. Ik herinner mij het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst in het vliegtuig naar Suriname ging, waarbij ik mij had voorgesteld in een tropisch paradijs te komen en een betonnen onafgemaakte woning aantrof waar ik 38 zakken rommel uit heb gehaald en zo voelde ik me nu ook.
Ik heb ineens behoefte aan een kokoswater met flink wat rum.
Als we bij het huis aankomen en 'de straat' op rijden en het nu netjes geschilderde huis zien staan en het opgeruimde erf, besef ik mij ineens dat het allemaal zo slecht niet is. Het is maar wat je er van maakt en voor mij verschijnt ineens het tropische paradijsje waar ik in februari van droomde en dat het door mij ervaren 'niets' in de kluis eigenlijk heel waardevol is; het vertelt namelijk dat ik dat paradijsje mag beheren.
In de kluis waren dan geen 'verdwenen miljoenen', het huis was geen 'hemels paradijs'. Ja, dingen gaan niet van een leien dakje en tot nu toe heb ik geen gemakkelijke weg bewandeld. Ik ben voorgelogen, bedrogen, bestolen en had zorgen over een compleet niet verzekerde oom, had nachtmerries van het lichaam dat ik had moeten identificeren, angsten over van alles die ook nog maanden in Nederland had, ik maakte mij zorgen over vergiftigde honden en wat nog niet meer.
Maar nu ik weer op mijn veranda in de schommelstoel zit, met een 'krontowatra nanga rum' zie ik in dat ik rijker ben dan ik tot nu toe had durven dromen. Ik ben een schat aan ervaringen rijker, heb kennisgemaakt met een prachtig land mét haar eigenaardigheden, dat ik mij steeds meer in het hart sluit. En nu ik nog enkele dagen vakantie te gaan heb, bedenk ik mij dat ik vind dat ik weer veel te snel terug naar Nederland moet terugkeren en dat ik nu al weer denk aan de volgende keer dat ik met mijn beide voeten op de 'Sranangoron' zal staan....
En zo was het. Manlief en ik kijken beteuterd naar de inhoud van de kluislade. De inhoud is een weerspiegeling in het klein van het huis toen ik er net kwam in februari. We tellen een meervoud van lege plastic tasjes, meerdere boodschappenlijstjes en lege papiertjes. Geen sieraden die van mijn opa en oma zijn geweest in ieder geval.
Ik bedenk mij dat ik ook een politierapport heb gevonden in het huis van een inbraak waarbij diverse sieraden gestolen zijn; daar moeten die dan ongetwijfeld bij hebben gezeten óf mijn oom moet ze reeds langer geleden hebben verkocht.
Ik hoopte verder een brief te vinden of iets dergelijks of een boekje met instructies, maar ook die zitten niet in de lade.
Nadat we de lade hebben uitgemest, zien we helemaal onderin een mapje met papieren...
Ik open het mapje. Het zijn de oorspronkelijke akten van de stichting die mijn oom heeft opgericht en de oorspronkelijke eigendoms/aankoopakten van de gronden. Ook zitten er alle exemplaren in van eventuele aanpassingen die in de loop van de tijd bij de notaris zijn gedaan en ze zijn allen voorzien van stempels en zegels. Ik lees: "opvolgend bestuurder is..." en ja, dat ben ik toch echt.
We doen de papieren weer in het mapje en in een plastic tasje en sluiten de nu lege lade.
SInds dat ik wist dat er een kluis was is mijn fantasie soms rijkelijk met mij op de loop gegaan en andere keren was de inhoud precies zoals ik deze nu heb aantroffen. Ik herinner mij het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst in het vliegtuig naar Suriname ging, waarbij ik mij had voorgesteld in een tropisch paradijs te komen en een betonnen onafgemaakte woning aantrof waar ik 38 zakken rommel uit heb gehaald en zo voelde ik me nu ook.
Ik heb ineens behoefte aan een kokoswater met flink wat rum.
Als we bij het huis aankomen en 'de straat' op rijden en het nu netjes geschilderde huis zien staan en het opgeruimde erf, besef ik mij ineens dat het allemaal zo slecht niet is. Het is maar wat je er van maakt en voor mij verschijnt ineens het tropische paradijsje waar ik in februari van droomde en dat het door mij ervaren 'niets' in de kluis eigenlijk heel waardevol is; het vertelt namelijk dat ik dat paradijsje mag beheren.
In de kluis waren dan geen 'verdwenen miljoenen', het huis was geen 'hemels paradijs'. Ja, dingen gaan niet van een leien dakje en tot nu toe heb ik geen gemakkelijke weg bewandeld. Ik ben voorgelogen, bedrogen, bestolen en had zorgen over een compleet niet verzekerde oom, had nachtmerries van het lichaam dat ik had moeten identificeren, angsten over van alles die ook nog maanden in Nederland had, ik maakte mij zorgen over vergiftigde honden en wat nog niet meer.
Maar nu ik weer op mijn veranda in de schommelstoel zit, met een 'krontowatra nanga rum' zie ik in dat ik rijker ben dan ik tot nu toe had durven dromen. Ik ben een schat aan ervaringen rijker, heb kennisgemaakt met een prachtig land mét haar eigenaardigheden, dat ik mij steeds meer in het hart sluit. En nu ik nog enkele dagen vakantie te gaan heb, bedenk ik mij dat ik vind dat ik weer veel te snel terug naar Nederland moet terugkeren en dat ik nu al weer denk aan de volgende keer dat ik met mijn beide voeten op de 'Sranangoron' zal staan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten