Een tam weekje Su...

Eigenlijk gebeurd er niet veel spannends in de tweede week. Dagelijks staan we rond zes uur 's morgens op wanneer de zon nog niet op is en het nog lekker koel is. We doen wat werk totdat de zon hoog staat en douchen en ontbijten dan. Dat is weliswaar een wat laat ontbijt, maar vroeger krijgen we simpelweg nog niet veel weg. 

Na twaalven is het simpelweg te warm om nog buiten te klussen. We pakken de middag dan ook als gelegenheid om een stukje te 'wandelen' (voor wie het niet meer weet; een stukje autorijden dus). Meestal is het Paramaribo waar we neerstrijken. 

Eén dag lopen we door het 'koloniale Paramaribo', rondom fort Zeelandia (helaas al gesloten als wij aankomen) en de verschillende koloniale panden (die dus in veel gevallen in verval zijn geraakt). Palmentuin en het Onafhankelijksplein, waar ook het presidentieel paleis staat. 

Onafhankelijkheidsplein en presidentieel paleis
bron: https://www.reisverslagen.net/images/stories/Amerika/Suriname/Plein.JPG

We eten een ijsje bij een ijssalon dat vlakbij hotel Torarica ligt. Eigenlijk te warm om buiten te zitten, maar die airconditioning binnen is uiteindelijk ook 'killing' (vooral als je daarna weer naar buiten moet). Manlief en ik hebben inmiddels er voor gekozen om zo min mogelijk 'airco' te gebruiken en gewoon te wennen aan het tempo én temperatuur van Su. Safri, Safri.

Eén middag bezoeken we - vrij laat- de Hermitage mall. Dit is een winkelcentrum dat bekend staat om het wat luxere aanbod. We ontdekken in ieder geval een goede bakker; Hollandia. Die vele malen beter brood heeft dan het gewone fabrieksbrood van Fernandez. Er zit - grappig- ook een 'DA' drogisterij, waar we een nieuwe voorraad anti-muggenlotion inslaan. Verder is het niet écht mijn ding qua winkels, al spotten we er ook een mcDonalds en een soort KFC-achtig restaurant genaamd 'Popeyes'. We besluiten een hapje te doen bij de mcDonalds - mede gemotiveerd door een inmense regen- en onweersbui die overtrekt- en ontdekken een nieuwe dimensie van fast-food; de slow-food variant. Het duurt ongeveer 5 minuten om te kunnen bestellen en vervolgens bijna 20 (!!) minuten om 1 hamburger, 1 frietje, 1 frisdrank, 1 mcNuggets en 1 mango smoothie overhandigd te krijgen. Ieder dingetje dat gemaakt moet worden, wordt per stapje - lijkt het- naar een volgende medewerker/ster doorgegeven totdat het uiteindelijk op het dienblad gezet wordt.

Een andere middag geef ik toe aan mijn 'supermarkt tick' en bezoeken we dé luxe supermarkt van Paramaribo: Choi's op de Tweekinderenweg. Een supernette zaak met superbeleefd personeel en een waanzinnig assortiment van zowel high-end Nederlandse als Amerikaanse producten. De prijsstelling is gelijk aan de Albert Heijn in Nederland (je betaald dus voor hetzelfde mandje boodschappen hetzelfde bij de AH in Nederland, wat voor Su-begrippen echt peperduur is (terwijl Peper hier weer niet zo duur is ;-))). Maar wat een luilekkerland voor de supermarkt-addict. En als klap op de vuurpijl worden je boodschappen keurig eerst vanuit je wagentje op de band gezet, daarna ingepakt en vervolgens in je auto ingeladen door iemand die voor jou tevens de tassen heeft ingeruimd. Waar ik me overigens wel weer een beetje ongemakkelijk bij voel.

Een échte luxe is dat dinsdag eindelijk het zwembad gereed is. Aan het einde van de middag, vlak voordat de schemering valt, plonzen we beiden in het bad. De eerste keer is wel schrikken. We verwachten eigenlijk dat het water koud is; het komt immers zo uit de kraan en het bad heeft geen verwarmingselement. Daarentegen blijkt het water 40 graden te zijn als we op de thermometer kijken. Dat verwacht je dan weer niet... en ik bedenk me dat de 'solar afdekhoes' om het water niet te veel af te laten koelen in de nacht en overdag het water te laten opwarmen niet de meest briljante aankoop is geweest die ik tot nu toe gedaan heb.


Aan het einde van de week hebben we een behoorlijke waslijst aan klusjes gedaan. Manlief heeft de tuin voor een groot deel ontruimd van onkruid en een groot deel van 'het rommelkamertje' geruimd, incluis enkele gemummificeerde vleermuizen. Ik heb zelf alle scheuren en gaten geplamuurd, geschuurd en al twee kanten voorzien van een primerlaag en één kant is geschilderd met de lichtblauwe latex. Helaas komt 'aannemer Roedijk' tot twee maal toe niet opdagen op het beloofde tijdstip om de deur te installeren. Het enige dat ik van hem krijg zijn smoesjes als 'De lasser is ziek', 'het ijzer is toch niet goed' en weet ik niet allemaal. We gaan er maar van uit dat 'Roedijk' een oplichter is en zich niet meer zal laten zien (wat later ook juist blijkt te zijn). Maar hoewel we de 'deur' dan maar provisorisch met een ladder en een ijzeren staaf barricaderen, begint er zowaar al uit te zien als een net huis!

Het huis begint er al aardig goed uit te zien, dit is het resultaat aan het einde van de vakantie overigens...