Verzamelwoede en harinkjes

Nu de koffers klaar staan voor vertrek, bedenk ik me ook wat een spullen allemaal mee moeten. We hebben een grote koffer met kleding en een grote (grote!!) tas met beddengoed, klamboe en weet ik niet allemaal voor spullen, zoals een matje voor naast heb bed (niks zo vervelend als uit bed stappen op koude tegels vind ik) en lampjes op zonne-energie.

Mijn – zeer oude laptopje- gaat ook mee, net zoals wat tijdschriften en wat boeken (je moet toch wat in je hangmat ;-)) en ik heb een halve apotheek mee, evenals een setje voor noodvullingen in het geval van tandproblemen en een uitgebreide EHBO-set, inclusief hechtmateriaal, waarvoor ik de afgelopen maanden ook heb leren hechten.

Mega-doos met spullen voor Suriname...

Halverwege juli is er al een mega-grote doos verzonden naar Suriname (hopelijk is die er op tijd!). Vanaf thuiskomst heb ik een lijstje gemaakt wat allemaal nodig zou zijn om het één en ander op te knappen en ik heb minutieus de aanbiedingen in de gaten gehouden van de bouwmarkten, Ikea en andere winkels. Gedurende de afgelopen maanden heb ik van alles en nog wat verzameld om de meest belangrijke klusjes te klaren.

Milieuvriendelijke (spuit)verf, rollers, tape, douchegordijn en roede, wc bril, Intex frame zwembad (J - een beetje luxe kan geen kwaad), matjes voor de deur, schoenenrekje, plakfolie met houtmotief (om alle meubels een beetje zelfde uiterlijk te geven) en meer lampjes op zonne-energie en LEDs op batterijen. Zijn zomaar wat dingen die in de doos zijn gegaan.

Halverwege juli plakte ik de doos helemaal dicht (met drie rollen verpakkingstape!) en ging hij te Amsterdam op de boot naar Paramaribo, waar hij op 2 augustus al is aangekomen en ik dus hoop dat hij de 9^e bezorgd kan worden op mijn adres.

Om het kleine kamertje dat nog niet geruimd is, te kunnen ruimen heb ik in Paramaribo twee kasten laten maken bij een stichting genaamd ‘Una Pikin’. Ik ben er een voorstander van om degelijke dingen aan te schaffen en het is helemaal mooi als je daar een goed doel mee kunt steunen.  Afgelopen week zag ik terloops een berichtje over de door hen te maken boekenkast ‘Luciën’ en het waren twee witte exemplaren; dat waren die vast die ik heb besteld! Ik hoop het, want ze zien er prachtig uit! Ik heb er ook een schommelstoel besteld, het lijkt me heerlijk om in die lome zomeravonden in de schommelstoel (manlief pikt vast de hangmat in) een boekje te lezen.

Mijnheer Kibrifasi heeft aangegeven dat hij ons komt ophalen vanaf Zanderij, hij heeft mij gevraagd of ik alsjeblieft een haring mee zou kunnen nemen (dat mist hij zo en ze hebben het niet in Su). Nu weet ik dat ik geen dierlijke producten mee mag nemen, maar ik ga toch stiekem een poging wagen. Ik heb twee haringen gekocht vandaag bij één van de consumentenbond winnaars  en vacuüm laten verpakken; in een bakje met een koelelementje gaan ze mee in de koffer.

Nu nog een nacht onrustig slapen en dan stappen we morgenochtend om half tien in de taxi naar Schiphol, inclusief een maximale bepakking!

Nonlogica en 'lik-me-reet' attitude op het consulaat

Na enkele weken (ik doe nu even aan fast-forwarden op de blog) de deuren en ramen controleren en de autodeuren gelijk op slot doen nadat ik de auto ben ingestapt, neemt de angst af en neemt het leven weer normale (nou ja) vormen aan.

De week nadat ik terug was uit Su heb ik een afspraak met de notaris gemaakt om de verklaring van erfrecht te regelen en heb ik bij de rechtbank de erfenis onder beneficiaire aanvaarding laten registreren. Ook ging ik naar de gemeente Katwijk om het overlijden aan te geven bij het GBA. Mijn oom is overleden op de 24^e, maar omdat ze ‘m pas gevonden hebben op de 29^e, zijn alle papieren ook getekend op die datum. De officieuze sterfdatum is dus de 24^e januari, maar de officiële sterfdatum de 29^e.

Die verklaring van erfrecht wordt nog wel een dingetje, want daar zitten -in dit geval- wel wat onderzoeken aan vast. 

De notaris adviseerde me zoveel mogelijk zelf te doen; wat overigens achteraf een verkeerd advies was. Je kunt blijkbaar (en ivm privacy maar goed ook) nergens papieren opvragen. Alleen het opvragen van informatie of er een testament was geregistreerd in Nederland bij het testamentenregister kon ik zelf. 

Er was overigens geen testament. In eerste instantie gaf dat een vreemd soort opluchting; er was immers ook niks vastgelegd voor 'vriendin', maar al snel kwam ik er achter hóe lastig het afhandelen van een nalatenschap dan wordt, omdat er dan dus van alles uitgezocht moet worden.

Normaliter is een erfenis vrij eenvoudig; echtgenoot, partner of kind(eren)  erven en dan is het klaar. Ik ben echter een nichtje, dus dan moet er eerst een gedegen nabestaanden onderzoek worden gedaan; behalve in Nederland dus óók in Suriname. 

Eerst dus in Nederland een onderzoek. Akte van scheiding toont aan dat er geen vrouw is, akten van overlijden van beide grootouders tonen aan dat mijn opa en oma (en dus zijn ouders) dat die er ook niet meer zijn, het GBA geeft aan dat er geen kinderen zijn en zijn broer (mijn vader) heb ikzelf een verklaring van erfrecht. De Nederlandse afdeling is dus snel op orde, maar de Surinaamse kant is een stuk lastiger....

Het testament register in Suriname, vereist dat je een stamboom overlegd om deze op te vragen. Na eerst een aantal pogingen per mail gedaan te hebben, zonder enig antwoord te krijgen, toog ik dus vol goede moed naar het consulaat van de Republiek Suriname in Amsterdam, met de hele papierhandel die ik had. Ik wachtte keurig mijn beurt af (ook hier weer verschillende loketten, waarvan één voor betalingen).

En toen kwam het meest briljante moment: om een stamboom op te vragen, heb ik een verklaring van erfrecht nodig en jawel; die verklaring krijg ik pas als ik ook heb aangetoond dat er geen testament (of nageslacht) is in Suriname. Ik heb dus een stamboom nodig voor die verklaring, maar die verklaring voor de stamboom.

De dame keek me een beetje meewarig aan toen ik het haar voorlegde.  Vervolgens vroeg ze me of ik alle papieren kon mailen. Maar toen ik haar vertelde dat ik dat reeds meerdere malen had gedaan, zei ze droogjes dat de mail het niet altijd deed. Dus; om dingen hier te regelen moet je ze mailen, maar de mail doet het niet (altijd) en om een stamboom te krijgen moet je een verklaring van erfrecht hebben, waarvoor ik een stamboom nodig heb. Gewéldige logica!

Toen ik het nogmaals uitlegde, zei de dame dat ze misschien wel een contact had dat kon helpen. Een bureau dat stamboomonderzoek doet voor Indiase immigranten. Ik werd verzocht weer even in de wachtruimte plaats te nemen.

Terwijl ik daar wacht, zie ik een gehandicapte man op krukken, die een fotohokje in stapt om voor zijn paspoort (of visum) foto’s te laten maken. Hoe hij hier in het consulaat is belandt, is al een huzarenstukje. Het consulaat is namelijk gevestigd in een garagebox onder een villa en heeft geen ‘rolstoelramps’ of een lift. Hij moet behoorlijk wat moeite hebben gedaan om hier te komen.

Ik hoor in het hokje dat de man een briefje in de geldgleuf doet en dat het briefje herhaaldelijk terugkomt. Vervolgens komt de man weer het hokje uit. En ‘krukt’ naar de betaalbalie. Let wel; een balie waar mensen met veel contant geld betalen voor onder andere toeristenkaarten en visa. Het is ongelooflijk om de vrouw, die overduidelijk geïrriteerd is dat ze van haar ‘momentje’ af wordt gehouden (wat het ook moge zijn), te horen zeggen dat de automaat alleen gepast geld aanneemt en vervolgens de man, wanneer hij vraag een tientje te wisselen voor twee vijfjes, enkele straten verderop verwijst naar een bank.

Ik zie de man moedeloos kijken. Normaliter zou een persoon die niet van Amsterdam komt en dus moet gaan zoeken naar een bank al de moed in de schoenen zinken en er de “P” in hebben dat ze op een balie waar duidelijk wel de middelen zijn, niet willen helpen. Maar in het geval van deze man is het wel het toppunt van ‘lik me reet’-gedrag van het consulaat.

In mijn gedachten zie ik hem weer de trap op ploeteren, een bank zoeken op zijn krukken en dan weer de trap af ploeteren.

Helaas heb ik zelf ook geen tientje wisselgeld, maar ik heb nog wel 5 euro bij elkaar. Ik geef de man het geld, hij wil me er het tientje voor teruggeven, maar ik stel dat Karma alles op zijn tijd zal goed maken.

Ik zie de dame bij de balie op een ‘talk-to-the-hand’ manier kijken naar het tafereel, terwijl ik haar een belerende blik toe werp.

Inmiddels hoor ik de andere dame vanachter het glas naar mij roepen. Ze heeft een post-itje met een mailadres er op, waar ik een stamboomonderzoek kan proberen te laten doen en zo verlaat ik ongedaan ter zake, maar een hele ervaring rijker, het consulaat van de Republiek Suriname.

Is het uiteindelijk gelukt? Jawel. Eerst heeft de dame van All Vidya onderzoek gedaan en de uitschrijving (nav het overlijden) kunnen opsturen; een stamboom was niet beschikbaar omdat mijn oom helemaal niet als ‘Surinamer’ was ingeschreven.

Nadat ik de notaris had aangegeven dat ik geen testament kon opvragen; ik had immers geen stamboom. Heeft deze een notaris in Suriname gecontacteerd en via die weg alsnog kunnen achterhalen dat er geen testament was.

Begin juli kon ik dan eindelijk de verklaring van erfrecht ophalen en er gelijk een apostille op laten zetten (teken van echtheid voor in het buitenland). Ik ben dus qua papierwerk dan eindelijk compleet en kan eindelijk de banken vragen naar ‘slapende tegoeden’ en de verzekeraars vragen om een onderzoek naar eventuele verzekeringspapieren, maar – ook belangrijk- ik heb mijn kwartet compleet om in de kluis te kunnen J.

Een bruine boterham met kaas, een warme douche en....angst?

Potverdriedubbeltjes! Het is inderdaad koud in Nederland. Toen ik naar Suriname ging, had ik gewone – niet eens superdikke- kleding aan en een zomerjasje. Ik hield rekening met dat het in Suriname een stuk warmer kon zijn (al bleek mijn kleding bij aankomst alsnog veel te warm!), maar nu ik terug kom, is diezelfde kleding – die toen warm genoeg was, nu veel te koud.

Manlief heeft gelukkig de verwarming in de auto hoog opgestookt en ook de stoelverwarming al aangezet. Ik ben zo blij hem weer te zien. Ik ben wel vaker langer weg van huis, voor congressen, voor cursus of werk, maar nog niet eerder ben ik zo blij geweest dat ik weer terug ben.

Bij thuiskomst moet hij helaas gelijk weer naar zijn werk en blijf ik alleen in huis achter. Ineens overkomt met het gevoel van angst. Angst om alleen thuis te zijn. Ik trek de gordijnen wat dicht van alle ramen, draai de luxaflex van de keuken dichter en loop alle deuren na en doe ze op slot.

Ik stap eerst onder de – warme!- douche en blijf er zeker twintig minuten onder staan (ja, ja, ik weet ‘t; niet echt milieuvriendelijk…), daarna trek ik mijn meest favoriete warme trui aan en ik maak voor mezelf een bruine boterham met lekkere oude kaas. Terwijl ik die eet, overkomt me dat gevoel van angst weer. Ik loop weer alle deuren na en controleer of ze op slot zitten.

Ik probeer wat te slapen, in de vlucht terug heb ik erg weinig geslapen. Ik neem me eigenlijk altijd wel voor om tijdens de vlucht te slapen, maar het lukt nooit goed en nu maalden mijn gedachten ook nog eens door mijn hoofd. Wat er allemaal is gebeurd de afgelopen weken, wat er allemaal nog geregeld moet worden, Herta en Streep die ik achter heb moeten laten – gaan die wel goed terecht komen?

Diezelfde gedachten heb ik nu ik thuis ben ook. Zou vriendin weten waar ik woon? Wat als ze kwaad in de zin heeft en hier ineens op de stoep staat om verhaal te halen….

Ik ben blijkbaar toch uiteindelijk in slaap gevallen, want ik schrik wakker van gestommel. Ik zit rechtop in bed en luister aandachtig. Gelukkig blijkt het afkomstig van de buren. Maar slapen kan ik niet meer.

Dan maar wat mails verwerken en alvast een lijstje maken van wat er allemaal geregeld moet worden… “melden bij het GBA”, “Verklaring van erfrecht”, “stamboom”, “erfenis onder beneficiaire (no way dat ik zuiver ga accepteren). Eerst maar eens google-en op ‘erfenis buitenland’ en wat info inwinnen over hoe dat aanvaarden over beneficiaire gaat. Hoe zit dat eigenlijk met het aanmelden bij het GBA?

Ik hoor gemorrel aan de deur… mijn god… het zou toch niet???

Dan hoor ik de sleutel in het slot en hoor ik “vrouwtje!!!’… ik relax weer wat en ik zie dat het tijd is voor mijn hubbie om thuis te komen. Gelukkig, ik ben niet meer alleen…. Het is toch wat, wat zo’n ervaring met je doet….