Alle begin is moeilijk...

Mijnheer Kibrifasi is zojuist weggereden. Hij heeft ook een perceel naast dat van zijn moeder en zal daar de dag verblijven. Als er wat is, dan kan ik hem bellen, hij kan er binnen enkele ogenblikken zijn. Hij heeft ook de politie ingelicht dat ik op het perceel ben; zij zullen ook een oogje in het zeil houden.  Voor de zekerheid geeft hij me het noodnummer in Suriname voor de politie. De honden zorgen voor een stukje extra bewaking. Ik moet van mijnheer Kibrifasi ook de deur op slot houden.

Al die ‘veiligheidsmaatregelen’ maken me nog extra paranoïde. Waar ben ik in hemelsnaam in belandt?

Even zit ik met de handen in het haar en ik voel me ontzettend alleen en de woonhoop staat me nabij. Maar gelukkig neemt de pragmatische kant het over. Er is werk aan de winkel. Gaan met die banaan.

Ik zie een klein pakje met nieuwe schoonmaakhandschoenen en doe deze aan. Ik zet een waterkoker aan (mijn oom heeft óók geen warmwatervoorziening) en pak een emmer. Er is gelukkig ook genoeg schoonmaakmiddel aanwezig.

waar moet ik in hemelsnaam beginnen...

Gelukkig zitten voor de ramen diefijzers. Dat zijn ijzeren hekwerken die binnen de kozijnen zijn bevestigd. Het is dus veilig om de ramen allemaal open te zetten. Ik loop alle ramen langs en schuif ze zo ver mogelijk open zodat er zo veel mogelijk gelucht kan worden. Die weeïge lucht, onmiskenbaar de lucht van ontbinding, lijkt maar niet te willen verdwijnen. 

Ik vind een grote krat in de keuken en zet die op een stoel in de kamer. Daar ga ik alle papieren in verzamelen. Ik vind een rol vuilniszakken en ik hang een zak alvast klaar voor de rommel die weg moet. Weer een andere plek gebruik ik voor spullen die ik moet ordenen.  “FLYlady” to the rescue. Ik ben zo blij dat ik dit systeem thuis ben gaan volgen; het komt me nu erg van pas.

Ik begin met de keuken; een gootsteen die schoon is (“Shiny sink”) zal me houvast geven het vol te houden. Op het aanrecht staat nog een vaat van minstens een week oud, dus die was ik af. In een keukenkastje onder het aanrecht vind ik ruim achttien lege flessen waarin afwasmiddel heeft gezeten en ze gaan allemaal de vuilzak in. Een mierennest met ienieminie miertjes moet het afleggen tegen een flinke wolk insectenspray en heet sop met bleekwater…. Het werkblad begint langzaamaan opgeruimd te raken. Een goed uur later is de keuken schoon.

Ik ga even zitten op één van de stoelen aan de eettafel en kijk de woonkamer rond. ‘Papieren’ zijn hierna de hoogste prioriteit.